Το Μάτριξ και ο Κόσμος των Ιδεών

ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το Σπήλαιο του Πλάτωνα ονομάζεται στη σύγχρονη εποχή Μάτριξ. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να "βγουν" από αυτό. Όμως η έννοια "βγαίνω" είναι κι αυτή μια ιδέα...

Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι οι ιδέες υπάρχουν χωριστά από τον κόσμο μας. Χωρίς να διαφωνήσω απαραίτητα, θεωρώ πως η λέξη "χωριστά" μπορεί να οδηγήσει σε σύγχυση. Μας κάνει να σκεφτούμε ότι ο κόσμος των ιδεών βρίσκεται κάπου αλλού. Πού θα ήταν αυτό το "αλλού"; Ο κόσμος αυτός δε θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου, γιατί οι ιδέες δεν έχουν κανενός είδους φυσική υπόσταση.

Οι λέξεις έχουν συχνότητες. Οι σκέψεις έχουν κι αυτές συχνότητες, γιατί είναι η "μετουσίωση" των ιδεών σε νοητικές εικόνες κ.λπ. Όμως οι ιδέες δεν είναι εικόνες. Δεν έχουν συχνότητα, ενέργεια ή οτιδήποτε άλλο. Τι είδους ενέργεια έχουν οι έννοιες καλό, κακό, άσχημος, έξυπνος, θέλω, καλημέρα; "Αποκτούν" ενέργεια μόνο τη στιγμή που θα τις σκεφτούμε σε κάποιο πλαίσιο, θα τις προφέρουμε ως λέξεις ή θα κάνουμε κάτι σχετικά με αυτές.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις αφηρημένες έννοιες, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς βιαστικά. Μια καρέκλα υπάρχει και ως έννοια και ως αντικείμενο. Η έννοια καρέκλα δεν έχει φυσική υπόσταση, το αντικείμενο όμως ναι. Αν μπορούσαμε να έχουμε την έννοια της καρέκλας, χωρίς να τη συσχετίσουμε στο μυαλό μας με κάποια καρέκλα που έχουμε δει ή με το σχήμα μιας καρέκλας κ.λπ., θα είχαμε μια έννοια χωρίς οποιουδήποτε είδους εικόνα, χωρίς καθόλου ενέργεια. Θα τολμήσω λοιπόν να επεκτείνω τη θεωρία του Πλάτωνα, λέγοντας πως όλα είναι ιδέες - όχι μόνο οι αφηρημένες έννοιες. Και δεν υπήρχαν κάπου, χωριστά από τον κόσμο μας, όπου τις γνωρίσαμε και μας έμεινε η ανάμνησή τους. Οι ιδέες γεννήθηκαν κι αυτές. Δεν υπήρχε η ιδέα του ηλεκτρονικού υπολογιστή προτού τη συλλάβει κάποιος. 

Η ύλη και η ενέργεια, επομένως, είναι κι αυτές ιδέες. Η σύγχρονη Φυσική, μάλιστα, αποφαίνεται τελικά ότι η ύλη δεν υπάρχει. Με ποια έννοια, αλήθεια, "δεν υπάρχει"; 

Συνηθίσαμε να θεωρούμε αληθινές μόνο τις "σκιές", τις αντανακλάσεις των ιδεών, και δε συνειδητοποιούμε ότι όλα όσα γνωρίζουμε, όλα όσα σκεφτόμαστε, όλα όσα αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε βασίζονται σε ιδέες. Ποτέ δε "φύγαμε" από τον κόσμο των ιδεών, γιατί δεν είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορείς να μπεις ή να βγεις. Το σπήλαιο, η είσοδος, η έξοδος είναι όλα ιδέες. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αληθινά; Όχι απαραίτητα. Αυτό όμως που τα κάνει αληθινά δεν είναι η φυσική τους υπόσταση - μόνο η ιδέα που έχουμε γι' αυτά.

Ίσως ο Πλάτωνας με τη λέξη "χωριστά" προσπάθησε να καταδείξει ότι οι ιδέες υφίστανται ανεξάρτητα από το φυσικό κόσμο (ως μη έχουσες ύλη και ενέργεια οποιασδήποτε μορφής). Πρόκειται όμως για κάτι τόσο προφανές και τόσο, μα τόσο αυτονόητο, που είναι δύσκολο να εξηγηθεί με λόγια. Και μάλλον είναι ο μοναδικός λόγος που δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε, σε συνδυασμό με την -εσκεμμένη ή μη- παραπλανητική προπαγάνδα των "πνευματικών" και επιστημονικών θεωριών.

Αν συνειδητοποιήσουμε, τελικά, ότι ζούμε ήδη στον κόσμο των ιδεών, και ότι τίποτε δεν είναι πιο αληθινό από τις ιδέες, ίσως νιώσουμε λιγότερο "εγκλωβισμένοι στο Μάτριξ".

Το Καλό, το Κακό και η Αισθητική

ΤΟ ΚΑΛΟ, ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ 

Όταν κολυμπάς σε έναν ωκεανό από παραπλανητικές σταγόνες, πώς να εντοπίσεις τις σταγόνες της αλήθειας; Εκεί που νομίζεις ότι ανακάλυψες επιτέλους ποιος είναι ο διάβολος, βλέπεις μια άλλη σταγόνα που λέει ότι αυτός ήταν ο Θεός. Κι έπειτα μια άλλη λέει πως και οι δυο ήταν δική σου αντανάκλαση. Και μια άλλη πιο πέρα λέει ότι δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί", αλλά ο περιορισμένος νους σου σκέφτεται δυαδικά. Ποια σταγόνα να επιλέξεις; Άσε που, στο μεταξύ, έχεις ξεχάσει κι αυτά που ήξερες. Στην κυριολεξία, όμως... 

Τι να σημαίνει άραγε η φράση "δεν υπάρχει καλό και κακό", όπως μας λέει μια σύγχρονη άποψη που τείνει να γίνει δημοφιλής; Σημαίνει πως το καλό και το κακό είναι "χρώματα" που προσθέτουμε εμείς σε άχρωμες, κατά τα άλλα, ενέργειες; Αν είναι επινόηση του ανθρώπου ή του περιορισμένου ανθρώπινου νου, τότε θα πρέπει να επεκτείνεται και σε πολλές άλλες έννοιες - και πρωταρχικά στις έννοιες "ωραίο" και "άσχημο", έτσι δεν είναι; 

Αν πάλι σημαίνει ότι και τα δύο είναι εκφάνσεις του ίδιου πράγματος, πως δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά ανάμεσά τους, τότε μια μελωδία δεν έχει ουσιαστική διαφορά από ένα θόρυβο. Ένα έργο τέχνης δεν έχει ουσιαστική διαφορά από ένα μουτζουρωμένο χαρτί. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει η αισθητική με την ηθική; Κι όμως, έχει... 

Η ομορφιά δε βρίσκεται μόνο σ' αυτά που μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε, να αγγίξουμε. Υπάρχουν, για παράδειγμα, όμορφα και άσχημα αισθήματα. Όμορφες και άσχημες σκέψεις, όμορφη και άσχημη συμπεριφορά. Ονομάζουμε ένα όμορφο συναίσθημα "καλό", μια ωραία μουσική "καλή" μουσική. Μια πράξη μπορεί να είναι όμορφη ή άσχημη. 

Πώς το ξέρουμε αυτό, όμως; Πώς ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό; Μας το έμαθε ο Θεός, το ανακαλύψαμε με την εμπειρία μας ζώντας σε κοινωνίες, το διακρίνουμε με βάση το συναίσθημα, τη λογική μας; 

Περιοριζόμαστε συνήθως σε μια λογική εξήγηση της ηθικής. Κι ενώ είναι αλήθεια πως η ηθική είναι απαραίτητη για να ζούμε καλύτερα, ο δρόμος της λογικής αφήνει απέξω την αισθητική. Διότι η αισθητική δεν εξηγείται με τη λογική. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ορθολογικά γιατί μας ελκύει η ομορφιά.

Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε τη λογική για να κατανοήσουμε τη λογική - και για να κατανοήσουμε ότι η αισθητική την ξεπερνά, αφού δεν μπορεί να την εξηγήσει. Η αισθητική, λοιπόν, φαίνεται να είναι "έμφυτη". Δεν οφείλεται σε κανένα πρόβλημα του "περιορισμένου νου" μας, αφού δεν την αντιλαμβανόμαστε με το νου. Την αντιλαμβανόμαστε πνευματικά, σε ένα επίπεδο άυλο, έστω κι αν έχουμε απέναντί μας ένα υλικό έργο τέχνης ή ακούμε μια μελωδία που οι νότες της αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες, μετρήσιμες συχνότητες. 

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που διακρίνει μια πράξη ως καλή ή κακή είναι η αισθητική της σε πνευματικό επίπεδο - μια αισθητική την οποία κάθε ον μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει χωρίς τη χρήση των αισθήσεων. Η ηθική είναι ένα εσωτερικό κριτήριο. Όχι βέβαια η αυθαίρετη και στενόμυαλη ηθική της όποιας κοινωνίας. Η ηθική δεν είναι κανόνες. Είναι η ίδια η αρμονία και η ομορφιά του πνεύματος. Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσω άλλο πάνω σ' αυτό. Ο καθένας μπορεί να διαλογιστεί πάνω στην ομορφιά ή την ασχήμια συγκεκριμένων ενεργειών. Όλοι διαθέτουν αυτό το αισθητήριο.

Το καλό, επομένως, είναι το ωραίο σ' ένα καθαρά πνευματικό επίπεδο. Και, για να ανοίξω μια παρένθεση, αυτή είναι η απάντησή μου σε όσους λένε πως ο άνθρωπος χρειάζεται οπωσδήποτε περιορισμούς ή το φόβο του Θεού για να είναι ηθικός. Ηθικός είναι ο άνθρωπος που δεν κάνει συμβιβασμούς με την άυλη, εσωτερική, πνευματική αισθητική του. Όσο συμβιβάζεται, όμως, τόσο πέφτει από τον ιδεατό άυλο κόσμο του πνεύματος στον κόσμο της ύλης, στον οποίο και περιορίζει τελικά την αισθητική του. Τόσο απομακρύνεται από την ίδια του τη φύση, από τον Εαυτό του.

Λέμε πως όλα είναι ύλη και ενέργεια, και ξεχνάμε ότι, με εξαίρεση το σκηνικό γύρω μας, ζούμε, αλληλεπιδρούμε, δημιουργούμε μέσα από τις ιδέες. Γι' αυτό και οι περισσότερες λέξεις της γλώσσας είναι αφηρημένες - ονομάζουν έννοιες που καμία συσκευή δε θα μπορούσε ποτέ να μετρήσει. Ναι, από αυτή την άποψη, θα συμφωνήσω κι εγώ ότι "δεν υπάρχουν"...

Μηνύματα στο σκοτάδι

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Από τη στιγμή της γέννησής μας, βρισκόμαστε μέσα στην επιρροή του περιβάλλοντός μας - των ανθρώπων γύρω μας, της κοινωνίας, του πολιτισμού, της εκπαίδευσής μας, των ιδεών και των απόψεων που ακούμε και διαβάζουμε. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το φως με το οποίο βλέπουμε τη ζωή μας.

Δεν ξεκινήσαμε να υπάρχουμε, όμως, τη στιγμή της γέννησής μας. Όσο και αν μας φαίνεται πως μόνο αυτή η ζωή υπάρχει, το παρελθόν που φαινομενικά έχουμε ξεχάσει έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω μας. Βρίσκονται παντού στη συμπεριφορά μας. Βρίσκονται στις σκέψεις, στη φαντασία και στις ιδέες μας. Και υπάρχει τρόπος να τα ανακαλύψουμε - συνηθίζοντας τα μάτια μας να βλέπουν στο σκοτάδι.

Ενδείξεις για το παρελθόν μας μπορούμε να βρούμε σε:

• Σκέψεις που κάνουμε, και πιστεύουμε ότι ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας
• Αδιόρατες ιδέες που είχαμε πάντα, και δεν τις συναντήσαμε στο περιβάλλον μας.
• Χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, καθώς κρύβονται συνήθως πίσω από τις συμβάσεις της καθημερινής ζωής.
• Προαισθήματα γενικά, καθώς και προδιαθέσεις σχετικά με ανθρώπους και καταστάσεις, τα οποία παραβλέπουμε συνήθως λόγω της ανεπαίσθητης παρουσίας τους.

(Κάποιες από τις παραπάνω ενδείξεις μπορεί να μην αφορούν μόνο το παρελθόν μας, αλλά και την ικανότητά μας να γνωρίζουμε χωρίς τη χρήση των αισθήσεων, όπως με την τηλεπάθεια. Αυτή η ικανότητα μπορεί να αναπτυχθεί παράλληλα, όσο συνηθίζουμε τα μάτια μας να βλέπουν στο σκοτάδι.)

Σκεφθείτε το... Θα ήταν δυνατόν να είστε οι άνθρωποι που είστε σήμερα, αν γεννηθήκατε για πρώτη φορά σ' αυτή τη ζωή; Προσωπικά, ποτέ δεν αμφέβαλα, όμως ξαφνιάστηκα από το πλήθος των ενδείξεων, όταν άρχισα να τις αναγνωρίζω και να τις συνδυάζω. Συνειδητοποίησα ότι το μεγαλύτερο μέρος της παρούσας ζωής μου καθορίζεται, κατά κάποιον τρόπο, από τις προηγούμενες. Και ας γεννήθηκα με ένα φαινομενικά "λευκό μητρώο".

Αν αναπτύξουμε τη συνήθεια να δίνουμε προσοχή σ' αυτά τα μηνύματα, σιγά σιγά θα γίνουμε πιο ευαίσθητοι στην αναγνώρισή τους. Θα χρειαστεί ακόμη να θυμηθούμε ιδέες και σκέψεις που κάναμε κατά την παιδική μας ηλικία. Να φέρουμε ξανά στο νου μας πράγματα που σκεφτήκαμε ή νιώσαμε. Τις αντιδράσεις μας απέναντι σε ορισμένα θέματα. Τι μας άρεσε και τι μας απωθούσε. Και το πιο σημαντικό, να κοιτάξουμε με κριτική ματιά την ίδια τη συμπεριφορά μας. Σ' εμάς βέβαια φαίνεται λογική και αυτονόητη, κι έτσι δε μας περνά από το νου ότι κρύβει κάτι. Κι όμως, αυτή και αν κρύβει...

Η παρούσα ζωή μας δεν είναι αποκομμένη από τις προηγούμενες. Δείχνει έτσι, επειδή δε θυμόμαστε. Τα μηνύματα όμως είναι αποτυπωμένα στη συμπεριφορά και τη σκέψη μας. Αυτά τα μηνύματα στο σκοτάδι ίσως φωτίσουν για πρώτη φορά το θέμα που ονομάζεται κάρμα. Δεν υπάρχει στ' αλήθεια χρέος και πληρωμή. Δεν υπάρχει λογαριασμός με τα σφάλματά μας. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει είναι η προσήλωση της προσοχής μας σε καταστάσεις του παρελθόντος. Καταστάσεις άλυτες, ανολοκλήρωτες ή προβληματικές για οποιοδήποτε λόγο, τις οποίες αναπαράγουμε ασυναίσθητα από ζωή σε ζωή. Γι' αυτό και επαναλαμβάνονται. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, προκαλούμε τις καταστάσεις αυτές με τις επιλογές και τη συμπεριφορά μας. Αναγάγουμε τους άλλους σε αντιπάλους, θύματα ή θύτες, ώστε να έχουμε και πάλι μια κατάσταση παρόμοια με του παρελθόντος. Και αν δε συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε, θα πληρώνουμε αιώνια την υποτιθέμενη οφειλή μας και ο "λογαριασμός" δε θα εξοφλείται ποτέ.

Ο εντοπισμός των ενδείξεων και η ερμηνεία τους, πάντως, είναι πράγματι σαν να βαδίζει κάποιος στα τυφλά. Γι' αυτό και χρησιμοποίησα τη μεταφορά για το φως και το σκοτάδι. Είναι ένας δρόμος που απαιτεί συγκέντρωση, επιμονή και αφοσίωση.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Αλλάζουμε σώματα σαν τα πουκάμισα. Αυτά τα σώματα έχουν τρομερά μικρή διάρκεια ζωής. Δεν προλαβαίνεις να αρχίσεις τη ζωή σου, κι αμέσως βλέπεις τις πρώτες ρυτίδες. Πολύ ενοχλητικό. Νιώθετε έτσι; Αυτό το αίσθημα ενόχλησης είναι ένα τέτοιο μήνυμα - για όποιον φυσικά το λαμβάνει. Οι πληροφορίες που έχουμε "στο φως" είναι ότι ο άνθρωπος ζει κατά μέσο όρο 80 χρόνια, και έτσι ήταν πάντα κ.λπ. Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε φυσικά να δηλώνει τη λογική απέχθειά μας προς τα γηρατειά και το θάνατο. Θα μπορούσε όμως να σημαίνει επίσης ότι δεν είχαμε πάντα ένα τόσο μικρής διάρκειας σώμα. Ακούγεται παρατραβηγμένο, μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παραβλέπουμε ή το ερμηνεύουμε διαφορετικά - αν του επιτρέψουμε να περάσει έστω στη συνειδητή μας σκέψη.

Δεν έχουν βέβαια όλοι οι άνθρωποι τα ίδια μηνύματα, αφού ο καθένας είναι μια μοναδική οντότητα, με ένα διαφορετικό, μοναδικό παρελθόν. Κι έπειτα, ένα μήνυμα από μόνο του δε λέει απολύτως τίποτα. Μόνο όταν συνδυαστεί με πολλά ακόμη μηνύματα, αρχίζει να αποκρυπτογραφείται. Χρειάζονται αρκετές δεκάδες τέτοια μηνύματα για να δούμε ένα μέρος της εικόνας. Είναι σκόρπια κομμάτια από το παζλ. Και θα χρειαστούμε αρκετά, για να αρχίσει η εικόνα να σχηματίζεται.

Σύμφωνα με τη θεωρία του New Age, οι σκέψεις μας δημιουργούν τον κόσμο μας, και άρα θα πρέπει να κάνουμε θετικές σκέψεις μόνο. Σωστό, αλλά και λάθος. Γιατί έτσι θάβουμε ακόμη πιο βαθιά τα κρυφά μηνύματα και μένουμε στην επιφάνεια. Εστιάζουμε σε στόχους που δε γνωρίζουμε καν αν είναι γνήσια δικοί μας. Οι προαιώνιοι στόχοι μας, τα έργα που κάποτε αφήσαμε στη μέση, ανοιχτά ζητήματα του παρελθόντος, παραμένουν άλυτα εκτός του οπτικού μας πεδίου. Τα έχουμε κρύψει κάτω από το χαλί. Και αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν δριμύτερα. Είναι πολύ περίεργο, κι όμως η ίδια ακριβώς θεωρία μπορεί να είναι και σωστή και λάθος. Μάλλον θα πρέπει να συνηθίσουμε κάποια στιγμή στην ιδέα ότι τίποτε δεν είναι απόλυτο.

Στις παραπάνω σκέψεις και συμπεράσματα οδηγήθηκα εμπειρικά, ακολουθώντας από διαίσθηση ένα δρόμο που ονομάζω "συνηθίζω τα μάτια μου να βλέπουν στο σκοτάδι". Κατά συνέπεια, τις παρουσιάζω με κάθε επιφύλαξη.

Messages in the dark

MESSAGES IN THE DARK

From the moment of our birth, we are under the influence of our environment - the people around us, society, culture, our education, ideas and opinions we hear and read. We could say that all these factors represent the light in which we view our lives.

However, we didn't come into existence at the moment of our birth. Even though this life appears to be the only one, the past we have seemingly forgotten has left its marks upon us. They abound in our behavior. They can be found in our thoughts, imagination and ideas. And there is a way to view them: get our eyes accustomed to the dark.

Signs of our past lives can be found in:

• Thoughts that we consider the product of our imagination.
• Ideas we always held and do not seem to stem from our immediate environment.
• Characteristics of our personality we are not consciously aware of, as they lay hidden behind the conventions of everyday life.
• Gut feelings in general, dispositions and feelings towards certain people and subjects, which we often overlook because of their subtle presence.

(Some of these signs may not be connected to our past but to our ability to know without using our senses, as in telepathy. This ability can be developed in parallel, during the process of getting our eyes accustomed to the dark.)

Think about it... Could you be the person you are today, if this was the only life you have ever lived? Personally, I never questioned having lived before, but I was surprised by the number of signs I could find. I realized that most part of my present lifetime is somehow connected to my past lives. Even though I was seemingly born with a "clean slate".

If we take care to notice such messages, we will gradually become more sensitive to recognizing them. We will also need to recall ideas and thoughts that we had as children. To bring back to mind things that we thought or felt. Our reactions towards certain subjects. What we liked and what we were repulsed by. And, most importantly, we will need to take a critical look at our own behavior. At first sight, of course, it appears reasonable and obvious, and so it doesn't cross our mind that there's more to it. Still, there's a lot to be found behind it... 

This lifetime is not independent from our past lives. It appears this way, because we do not remember. But the messages can be found all over our behavior and thinking. These messages may shed light to the hitherto obscure theory of karma. No debt really exists on our part. There isn't such a thing as a "bill of our misdeeds". What seems to exist is a fixation of our attention to situations of the past. Unresolved, unfulfilled or in any way problematic situations that we unconsciously reproduce from one lifetime to the other. And so they keep coming up. We cause them without realizing it, through our choices and behavior. We appoint others as our opponents, victims or victimizers, in order to duplicate the conditions of the past. And if we do not realize what we are doing, we will be paying the supposed debt forever, and our "bill" will never be paid off. 

Identifying and interpreting the signs, however, can be like giving shots in the dark. This is the reason I used the metaphor for light and darkness. It is a route that requires concentration, persistence and dedication. 

Let's take an example. We change bodies like we change outfits. These bodies are extremely short lived. By the time we start our life, we already see the first wrinkles. Very annoying. Do you feel this way? This feeling of annoyance is such a message - for those sharing it, of course. The information we have "in the light" is that man lives an average of 80 years, this is how it has always been, etc. This message could of course indicate our reasonable distaste for old age and death. But it could also mean that we did not always occupy such short-lived bodies. Sounds far-fetched, but that is exactly why we tend to overlook it or interpret it differently - if we allow such a message to enter our conscious thinking at all.

Not all people receive the same messages, naturally, because everyone is a unique being, with a different, unique past. And then, one message alone does not mean anything. Only when combined with many more messages, it begins to decipher. It takes several tens of such messages to see part of the picture. They are separate pieces of the puzzle. And we will need enough of them to start seeing a picture that makes sense.

According to the theory of the New Age, our thoughts create our world, and therefore we should focus on positive thoughts only. Right, but wrong. This way we will bury our hidden messages even deeper and we will remain on the surface. We will focus on targets that we do not even know they are truly ours. Our long-term goals, projects left undone, open issues of the past will remain unresolved - just out of sight. We hide them in the closet. And sooner or later, they will return with a vengeance. Strangely enough, the very same theory can be both right and wrong. We will probably have to get used to the idea that no absolutes exist.

The above considerations and conclusions are empirical and the result of intuitively following a route I call "getting my eyes accustomed to see in the dark".

Η διατήρηση του κόσμου

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Χτες βράδυ, κάθισα για λίγο μόνη στη βεράντα, κοιτώντας το γνωστό ακαλαίσθητο τοπίο γύρω μου. Ένα τοπίο μάλλον σταθερό, όπως και όλη μου η ζωή εξάλλου. Είμαι διαρκώς το ίδιο πρόσωπο από τότε που θυμάμαι σ' αυτή τη ζωή, και ο κόσμος που γνωρίζω είναι περίπου ίδιος κάθε μέρα. Μπορώ να κάθομαι στη βεράντα με τη βεβαιότητα πως δε θα μεταφερθώ ξαφνικά σε άλλο τόπο ή χρόνο. Το σκηνικό γύρω μου δεν αλλάζει ούτε εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Είμαι ήσυχη πως δε θα με ρουφήξει ξαφνικά μια πράσινη τρύπα, ούτε θα αρχίσω να περιπλανώμαι στους νοητικούς κόσμους άλλων όντων.

Ο κόσμος μας είναι λοιπόν σταθερός. Σταθερός, βέβαια, δε σημαίνει ακίνητος. Ασφαλώς αλλάζει με το χρόνο, αλλά με τρόπο προβλέψιμο. Αυτό είναι εξάλλου και το νόημα του χρόνου - αποτελεί το σταθερό έδαφος, πάνω στο οποίο η ζωή εξελίσσεται ακολουθώντας κάποιους νόμους - γνωστούς ή άγνωστους, δεν έχει τόση σημασία.

Υπάρχει πολύ νόημα πίσω από αυτή τη σταθερότητα, την οποία συνηθίσαμε να θεωρούμε δεδομένη... Προσπαθούμε πάντα να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλά δε αναρωτιόμαστε ποτέ πώς διατηρείται ο κόσμος σταθερός. Πώς και δε χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας; Πώς και δεν αλλάζει το σύμπαν απροειδοποίητα; (κάτι που βέβαια θα ήταν πολύ ενοχλητικό...)

Γνωρίζουμε πια ότι μπορούμε να δημιουργούμε την πραγματικότητά μας. Σε ένα βαθμό, όμως... Στο βαθμό που δε σκοντάφτει στην πραγματικότητα των άλλων. Δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Κανείς δεν τον έχει... ευτυχώς! Αν ένας μόνος μπορούσε να δημιουργήσει, να αλλάξει ή να καταστρέψει όλο τον κόσμο, δε θα ήταν τρομερό για τους υπόλοιπους;

Αν διακρίνουμε μια από τις κοσμογονικές θεωρίες ως την πιο ουτοπική (διάκριση ομολογουμένως δύσκολη), είναι η θεωρία ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από έναν Θεό με απεριόριστες δυνατότητες. Θα άφηνε ο Θεός αυτός τον κόσμο στην ησυχία του; Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ηθική. Αλλά τι νόημα θα είχε αλήθεια η έννοια ηθική για ένα τέτοιο ον; Σιγά μην καθόταν κάπου να τον παρατηρεί επί αιώνες ατελείωτους...

Οι θεοί που γνωρίσαμε μπορούσαν στη χειρότερη περίπτωση να δημιουργήσουν κάποια πλημμύρα. Αυτό το μπορούν και σήμερα κάποιοι μη θεοί, με ένα σύστημα πρόκλησης σεισμών. Θεοί ή άνθρωποι μπορούν να καταστρέψουν έναν πολιτισμό ή ακόμη και έναν πλανήτη ολόκληρο, μα όχι εν ριπή σκέψης... Κάτι τέτοιο γίνεται μόνο με ριπή βόμβας ή με τη χρήση κάποιας άλλης τεχνολογίας, που όμως δεν παρακάμπτει το σύμπαν και τους νόμους του. Δεν μπορεί να τους παρακάμψει, γιατί θα σκοντάψει στις σκέψεις των άλλων όντων, που συνεχίζουν να τους δημιουργούν, διατηρώντας τους σταθερούς.  Γι' αυτό και ο έλεγχος της σκέψης και η εξάλειψη της ατομικότητας είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια εκείνου που θα ήθελε τον απόλυτο έλεγχο...

Ίσως κάποτε να υπήρχε μόνο το Όλον - ένα ον, που ίσως δεν ήταν ένα, αλλά άπειρο και μηδέν μαζί. Μα αν όλοι ήμασταν ένα, θα είχαμε όλοι τις ίδιες σκέψεις και δε θα υπήρχε τίποτε άγνωστο πουθενά. Προφανώς δε θα υπήρχε αυτός ο κόσμος, αφού ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να υπάρχει είναι να χαθεί ο απόλυτος έλεγχός του.

Και αυτός είναι ο λόγος της ατομικότητας, ο λόγος που ίσως κάποτε αποφασίσαμε να μην είμαστε ένα αδιαίρετο Όλον. Για να έχουμε έναν κόσμο που διατηρείται.

Conservation of the Cosmos

CONSERVATION OF THE COSMOS

Last night, I spent some time alone on the balcony, looking at the usual unattractive scenery around me. A rather stable scenery, just like my whole life. I'm always the same person that I can remember in this lifetime, and the world I know stays pretty much the same day by day. I can sit on the balcony being certain that I will not suddenly find myself at another place or time. My surroundings do not change or disappear in the blink of an eye. I'm self-assured that I will not be sucked by a green hole or start wondering around the mental worlds of other beings. 

Our world is pretty much stable. This doesn't mean of course that it is unchanging. It definitely changes through time, but in a predictable way. Besides, this is the purpose of time - to serve as a stable ground for life to evolve, following certain laws - known or unknown laws, it's not the point here. 

There is a lot of meaning behind this stability, which we are used to taking for granted... We always try to change our lives, but we never wonder how the world remains stable. How come the Earth never disappears beneath our feet? How come the universe does not change without notice? (which, of course, would be terribly disturbing...) 

We now know that we can create our own reality. Only to a certain extent, though... To the extent that we do not run into the realities of others. We do not have total control. No one has... fortunately! If one being alone could create, change or destroy the whole world, wouldn't that be a nightmare for the rest of us?

If we were to pick one cosmological theory as the most utopic (not an easy task, considering the existing theories), it is the one that explains the creation of the world by one God with unlimited powers. Do you think such a God would leave the world alone? That would require the highest level of ethics. And what would be the point of a concept like ethics for such a being? I seriously doubt that he would stand someplace watching his creation for eons... 

The gods we have known could at most create a flood. This can also be done today by non-gods, with the use of seismic weapons. Gods or humans can destroy a civilization or even a whole planet, but not in the blink of a thought... It can only be done in the blink of a bomb or with the use of some other technology, which however does not bypass the universe and its laws. It cannot bypass them, for it will collide with the thoughts of other beings, who continue to create them, keeping them stable. This is why mind control and eradication of individuality is the ultimate weapon in the hands of those seeking total control. 

Maybe once upon a no-time there was only a Whole - one being, who maybe was not one, but infinite and zero at the same time. But if we were all one, we would all have the same thoughts and there would be nothing unknown, anywhere. This world would obviously not exist, since the only way to preserve it is to lose total control over it. 

And this is the reason for individuality, the reason we once probably decided to not be one indivisible Whole: To achieve conservation of the world.

Τα τζίνι και τα παιχνίδια τους

ΤΑ ΤΖΙΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥΣ 

Κάποτε, πολύ παλιά, στο σύμπαν κατοικούσαν μόνο τζίνι. Ελεύθερα, παντοδύναμα, έπαιζαν και διασκέδαζαν όλη μέρα, προσπαθώντας να παραβγούν το ένα το άλλο, κάνοντας πότε πότε σκανταλιές ή ζαβολιές, ακριβώς όπως τα παιδιά. Πέρα από το να τρέχουν πάνω κάτω στο σύμπαν, έπαιζαν με την ύλη και την ενέργεια κι έφτιαχναν διάφορα παιχνίδια. Ένα αγαπημένο παιχνίδι ήταν να φτιάχνουν δοχεία σε διάφορα σχήματα και με διάφορες ιδιότητες και δυνατότητες. 

Να σημειωθεί εδώ ότι το καλό δεν είχε τη σημερινή του έννοια. Καλό ήταν το ωραίο. Και ο θαυμασμός ήταν αυτό που τα τζίνι επιζητούσαν πάνω απ' όλα - ήταν το έπαθλο για το νικητή κάθε παιχνιδιού. Έτσι και το παιχνίδι με τα δοχεία ξεκίνησε πάνω σ' αυτή τη βάση -ποιος θα φτιάξει το πιο εντυπωσιακό δοχείο-, σύντομα όμως εξελίχθηκε διαφορετικά.

Όπως έπαιζαν με τα δοχεία, κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ διασκεδαστικό να μπαίνουν μέσα τους και να δοκιμάζουν νέες, ξεχωριστές εμπειρίες. Τα δοχεία που έφτιαχναν ήταν όλο και πιο περίτεχνα, με ειδικά εφέ και παράξενες δυνατότητες που μπορούσαν να βιώσουν. 

Το παιχνίδι αυτό πρόσφερε τόσες νέες δυνατότητες αλληλεπίδρασης, που κάποια στιγμή εκτιμήθηκε όσο κανένα άλλο. Και σύντομα δημιουργήθηκε το πρώτο ομαδικό παιχνίδι - πολλά τζίνι αποφάσισαν να παίξουν μαζί, με τα δοχεία τους, δοκιμάζοντας όλο και πιο πρωτόγνωρες εμπειρίες. Πόσα νέα πράγματα μπορούσαν τώρα να κάνουν! Ανακάλυψαν την οργάνωση, τις κοινωνίες, τις κυβερνήσεις. Δεν ήταν πια τόσο ελεύθερα όσο πριν, γιατί το ομαδικό παιχνίδι είχε υποχρεωτικά κάποιους κανόνες που έπρεπε να τηρούν, ήταν όμως διασκεδαστικό - στην αρχή τουλάχιστον... 

Τα δοχεία ήταν εύθραυστα, και τα τζίνι πίστεψαν με τον καιρό, όσο ταυτίζονταν με τα δοχεία τους, ότι και αυτά τα ίδια ήταν εύθραυστα και μπορούσαν να καταστραφούν. Άρχισαν να αισθάνονται φόβο. Και ο φόβος τούς έκανε σοβαρούς. Άρχισαν να χάνουν την παιδικότητά τους. Για πρώτη φορά, τα τζίνι μεγάλωναν. Πολλοί ακόμη κανόνες θεσπίστηκαν και η έννοια του καλού αναθεωρήθηκε, ώστε να σημαίνει οτιδήποτε βοηθά ή βελτιώνει την επιβίωση των δοχείων. Και πάνω σ' αυτή την επιβίωση οικοδόμησαν το ομαδικό παιχνίδι τους. 

Όμως τα ελεύθερα τζίνι έπαιζαν χωρίς κανόνες. Και όπως είχαν απεριόριστες δυνάμεις, άρχισαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχεία. Όταν θύμωναν -γιατί, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, τα ελεύθερα τζίνι δεν είναι η προσωποποίηση της καλοσύνης- δεν το είχαν σε τίποτε να κάνουν σκόνη έναν πλανήτη. Ή, για διασκέδαση και μόνο, να αλλάξουν δοχεία στα τζίνι ή να τα ταλαιπωρήσουν με άλλο τρόπο, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση. 

Η απόλυτη ελευθερία και η ατομικότητα ήταν πια μάστιγα για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχείο. Έτσι, άλλαξαν και την έννοια της ελευθερίας, που τώρα σήμαινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το δοχείο τους όπως ήθελαν. Και όπως ήταν φυσικό, δεν ένιωθαν ασφαλή με όλα αυτά τα ελεύθερα τζίνι που λυμαίνονταν τη ζωή τους. Άρχισαν λοιπόν να τους στήνουν παγίδες και να τα κλείνουν σε δοχεία. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τα πειθαρχήσουν. Και το παιχνίδι κάποια στιγμή έγινε "να κλειστούν όλα τα τζίνι σε δοχεία". 

Το σκορ σύντομα άρχισε να ξεφεύγει υπέρ εκείνων που ζούσαν στα δοχεία, γιατί έπαιζαν ομαδικά, σε αντίθεση με τα ελεύθερα τζίνι που, αν και παντοδύναμα, ήταν μόνα τους και δεν είχαν αίσθηση οργάνωσης. Έτσι, τα ελεύθερα τζίνι έχασαν σ' αυτό το παιχνίδι. Μα η ήττα ήταν για όλους. Δεν μπορούσαν πια να ξεκάνουν αυτό που έκαναν. Δεν ήξεραν πώς να ελευθερώνονται από το δοχείο τους και να ανακτούν τις προηγούμενες δυνάμεις τους. 

Ευτυχώς κάποια τζίνι ποτέ δεν πιάστηκαν στην παγίδα, ενώ κάποια άλλα κατάφεραν τελικά να ελευθερωθούν. Κάτι όμως έχει αλλάξει πια για τα ελεύθερα τζίνι. Ποτέ δε θα είναι όπως πριν, γιατί τώρα έχουν την εμπειρία του παιχνιδιού. Γνώρισαν νέες έννοιες, όπως αυτές της ηθικής και της υπευθυνότητας. Έννοιες που όταν δεν περιορίζονται στην επιβίωση των δοχείων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση των τζίνι και τη δημιουργία ενός πολύ καλύτερου παιχνιδιού.

Genies and their Games

GENIES AND THEIR GAMES

Once upon a time, deep into the past, this universe was inhabited by genies. Free and powerful, they played and enjoyed themselves all the time, trying to surpass one another, getting into mischiefs from time to time, just like kids do. Apart from running up and down in the universe, they played with matter and energy, creating various toys. A favorite toy was a container that they created in various forms, with different qualities and capabilities.

We should note at this point that the meaning of "good" was not the same as today. Good meant aesthetic. And admiration was what genies sought the most - the prize for the winner of each game. Therefore, the container game started on this same basis -who will make the most impressive container -, but it soon evolved into something different.

As they played with their container toys, genies noticed at a certain point of time that it was fun to enter inside them and thus have new and different experiences. They made more and more intricate containers, with special effects and strange capabilities that they could now experience.

This game offered a whole new set of new possibilities to interact one with another, and at some point it was valued more than any other game. The first group game was soon established - many genies decided to play together, in their containers, experiencing things never known before. How many new things could they now do! They discovered organization, societies, governments. They were not as free as before, because group play involved abiding by certain rules, nevertheless it was fun - at least in the beginning...

The containers were fragile, and through the course of time, genies, identifying themselves with their containers, started to believe that they themselves were fragile and could be destroyed. They started to feel fear. And fear made them become serious. They begun to lose their insouciance and, for the first time, they were getting older. Many more rules were set in place and the concept of good was reviewed to mean "anything that assists or improves the survival of the containers". And they developed their group game around such survival.

But free genies were playing without any rules. And as their powers were unlimited, they started to be a great threat to the genies living in containers. When they got outraged - even though we don't like to believe it, free genies are not the personification of goodness - they could just smash a planet to pieces. Or, for sheer amusement, move genies from one container to another or harass them in other ways, inducing great upset.

Total freedom and individuality were now a plague for the genies living in containers. They developed a different meaning for freedom - "permission to use one's container according to one's own choice". And of course they did not feel safe with all the free genies around, who were messing with their lives. Therefore they started setting traps in order to enclose them in containers. There was no other way to make them behave. And somewhere along the line, the game became "enclose all genies in containers".

The score was soon in favor of those living in containers, as they were acting as a group, in contrast to the free genies, who, although powerful, were by themselves and had no sense of organization. Consequently, free genies lost in this game. But everyone lost in fact. They could not undo what they had done. They did not know how to free themselves from the containers and regain the powers they once had.

Fortunately, some genies were never caught in the trap, and some others managed to escape. But something has changed for the free genies. They will never be the same again, because now they have gained experience. They learned about new concepts, such as ethics and responsibility. And these concepts, if not limited to the survival of the containers, can be used for the liberation of genies and the creation of a much better game.

The Fools

THE FOOLS...

Κάποτε υπήρχε μια μοναδική αλήθεια, και η αλήθεια αυτή ήταν το Α, που ήταν και Ω μαζί. Τα όντα έπλητταν μόνο με το Α (που ήταν και Ω). Η ζωή τους δεν είχε νόημα. Σκέφτηκαν λοιπόν να κρύψουν το Α σε ένα μέρος που θα ήταν πάντα προσβάσιμο και να παραστήσουν ότι δεν το γνωρίζουν. 

Έτσι, άρχισαν να επινοούν νέες αλήθειες για να εξηγήσουν το καθετί. Έφτιαξαν το Β, το Γ, το Δ... Με τον καιρό ξέχασαν το Α σχεδόν τελείως. Oι νέες αλήθειες εξηγούσαν επιμέρους πράγματα, αλλά όχι όλα. Και δεν κρατούσαν για πολύ. Σύντομα το Ε είχε ξεπεραστεί από το Ζ κ.ο.κ. Και όλο απομακρύνονταν από το Α, μέσα από μια περίεργη, αλλά συναρπαστική διαδρομή. Η ζωή τους είχε αποκτήσει νόημα, μα έχοντας ξεχάσει την αλήθεια, δεν καταλάβαιναν ποιο ήταν το νόημα και το έψαχναν κι αυτό. 

Πέρασαν πολλοί αιώνες, και μέσα από την περίεργη διαδρομή τους τα όντα έφτασαν κάποια στιγμή πάλι στο Ω, που ήταν και Α μαζί. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη που ανακάλυψαν την απόλυτη αλήθεια, γιατί οι άλλες ενδιάμεσες αλήθειες δεν ήταν ποτέ ικανοποιητικές. Ήταν βέβαια ελκυστικές, αλλά είχαν πάντα μια θολούρα. Το Α ήταν ξεκάθαρο. Και δεν μπορούσε να ξεπεραστεί από καμία άλλη αλήθεια. 

Τώρα όμως το Α ήταν πολύ πιο πλούσιο από πριν. Περιείχε και όλα τα άλλα γράμματα μέχρι το Ω, αλλά όχι ως γνώση - μόνο ως εμπειρία. Και με αυτή την εμπειρία, τα όντα ξεκίνησαν να χαράξουν μια νέα, λαμπρότερη διαδρομή.

The Fools

THE FOOLS...

Once upon a time there was a single truth, and that truth was A and Zed at the same time. The beings were feeling bored only with Α (which was Zed at the same time). Their lives had no meaning. Therefore they had the idea to hide Α in a place where it would always be accessible, and then pretend ignorance over it. 

Thus, they started inventing new truths in order to explain everything. They made up B and C and D... As time went by, they forgot all about A. The new truths could explain certain things, but not all of them. And they didn't last long. Soon Ε had been surpassed by F etc. And the beings were getting farther and farther from A, through a bizarre but exciting course. Their lives had a meaning now, but having forgotten the truth, they did not understand what the meaning was and were looking for that, too. 

Many ages went by, and following their strange course the beings reached finally Zed, which was Α at the same time. They were happy beyond words to have discovered the ultimate truth, for the intermediate truths were never fully satisfactory. Such truths were of course appealing, but always blurry. A was crystal clear. And could not be surpassed by any other truth. 

But now A was so much richer than before. It contained all other letters up to Zed, but not as knowledge - only as experience. And with this experience at hand, the beings sett off for a new, glorious journey.

Πού χάνονται οι μνήμες μας;

ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ;

Οι σκέψεις που ακολουθούν ξεκίνησαν από ένα όνειρο που είδα προ ημερών. Όχι, το περιεχόμενό του δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως όταν ξύπνησα, σε μια στιγμή μέσα, το όνειρο γλίστρησε και χάθηκε. Δεν είχα καθόλου πρόσβαση σε κανένα μέρος του. Το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι το ξέχασα. Θα μπορούσα να το αγνοήσω, εξάλλου δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε, όμως αυτή τη φορά ένιωσα ιδιαίτερα ενοχλημένη από τον αυτόματο μηχανισμό που λειτουργούσε χωρίς τη θέλησή μου. Με ποιο δικαίωμα είχε πάρει την ανάμνησή μου μακριά; Εγώ έδωσα άραγε αυτή την άδεια κάποια στιγμή;

Τις δύο επόμενες μέρες προσπάθησα επίμονα να θυμηθώ αυτό το όνειρο, με τη σκέψη πως, αν μπορούσα να ξεμπλοκάρω αυτό το μέρος της μνήμης μου, ίσως να ανακάλυπτα και άλλα πράγματα. Με το συγκεκριμένο όνειρο, όμως, δεν κατάφερα τίποτα. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος του.

Χτες το πρωί που ξύπνησα, όμως, πρόλαβα να συγκρατήσω ένα κομματάκι από ένα όνειρο, λίγο πριν εξαφανιστεί και αυτό. Έτσι το κομματάκι αυτό έμεινε στη "συνήθη" μνήμη μου, και το βράδυ, όταν το σκέφτηκα, διαπίστωσα ότι ήταν εύκολο να ξαναβρώ το υπόλοιπο όνειρο. Σε λίγο το είχα ολόκληρο. Συνέβη όμως και κάτι άλλο, που για μένα τουλάχιστον ήταν πρωτόγνωρο. Άρχισα να θυμάμαι το ένα όνειρο μετά το άλλο, απανωτά. Το ένα έφερνε στην επιφάνεια κάποιο άλλο με το οποίο είχε κάποιο κοινό στοιχείο, π.χ. σκάλες, σχολείο, πέταγμα κ.λπ. Σαν να ήταν τα όνειρα αρχειοθετημένα με βάση τα χαρακτηριστικά τους, και με την κατάλληλη "λέξη κλειδί" έρχονταν στην επιφάνεια τα σχετικά όνειρα. Βρισκόμουν στο μέρος της μνήμης με τα όνειρα, και μπορούσα να τα θυμηθώ αβίαστα, κάτι που θα ήταν αδύνατον με τη συνήθη μου μνήμη!

Αυτό που συνέβη με ενθουσίασε. Σκέφτηκα να κοιτάξω την επιστημονική άποψη για τα όνειρα, αλλά, όπως το περίμενα, απογοητεύθηκα. Οι επιστήμονες έχουν ένα σοβαρό κενό στους συλλογισμούς τους. Παραλείπουν το ον, αυτόν που χρησιμοποιεί και δίνει τις εντολές στον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος δε λειτουργεί από μόνος του. Δε μου λέει ο εγκέφαλός μου τι να γράψω τώρα. Το πρόβλημά τους, βέβαια, ξεκινά από την παραδοχή ότι όλα είναι υλικά. Εφόσον δεν μπορούν να εντοπίσουν κανένα υλικό ον που να δίνει εντολές στον εγκέφαλο, κάνουν πως δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον στο θέμα των ονείρων παραδέχονται ότι δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα, πιστεύουν όμως γενικά ότι τα όνειρα, όπως και όλες οι αναμνήσεις μας, αποθηκεύονται κάπου στον εγκέφαλο. Είμαι σίγουρη πως δεν μπορούν να το αποδείξουν. Το λένε όμως με τον αέρα της αυθεντίας, εκ του ασφαλούς, επειδή είναι σίγουροι ότι κανείς δε θα μπορούσε να αποδείξει ότι κάνουν λάθος. Κι όμως, υπάρχει μια απλή και προφανής απόδειξη ότι οι μνήμες δεν αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Πολλοί άνθρωποι έχουν αποδεδειγμένα θυμηθεί προηγούμενες ζωές που έζησαν. Πώς θα το έκαναν αυτό, έχοντας τώρα ένα διαφορετικό εγκέφαλο; Φυσικά, στοιχεία όπως οι εξωσωματικές εμπειρίες ή οι προηγούμενες ζωές ενοχλούν τους επιστήμονες, διότι στέκονται εμπόδιο στις θεωρίες τους. Οπότε τα αγνοούν.

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι πως οι επιστήμονες προτείνουν διάφορους λόγους που δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε τα όνειρά μας, και δεν τους πέρασε από το μυαλό η εξής απλή, λογική εξήγηση: Ίσως δε θυμόμαστε τα όνειρά μας, επειδή έχουμε προγραμματίσει τον εγκέφαλό μας να χρησιμοποιεί το μέρος της μνήμης που μας είναι χρήσιμη στην καθημερινή μας ζωή. Τι σημαίνει τον έχουμε "προγραμματίσει"; Για σκεφθείτε το λίγο. Οι πληροφορίες που ανασύρουμε συνήθως είναι οι σχετικά πρόσφατες ή οι πιο θεμελιώδεις. Ασχολούμαστε με τους "φακέλους" της άμεσης ζωής μας. Το "έξυπνο μενού" του εγκεφάλου μας ανοίγει συνήθως τα "πρόσφατα έγγραφα". Αυτά χρησιμοποιούμε συνήθως, και αυτά είναι η πρώτη επιλογή στο έξυπνο μενού. Έχουμε φυσικά και το φάκελο "σημαντικά", "αγαπημένα" κ.λπ., στα οποία έχουμε επίσης εύκολη πρόσβαση. Φαίνεται δηλαδή πως η μνήμη μας είναι επιλεκτική, έτσι ώστε να καλύπτει τις ανάγκες μας. Αυτό τώρα είναι υπεραπλούστευση και σίγουρα αφήνει έξω πολλούς άλλους παράγοντες, αλλά δίνει κάποιες εξηγήσεις. Φαίνεται να εξηγεί γιατί δεν ξεχνάμε ποτέ τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, όσο παλιά και αν είναι, ή το λόγο που τα πιο παλιά ή ασήμαντα γεγονότα είναι και τα λιγότερο προσβάσιμα - επειδή ερμηνεύονται ως μη χρήσιμα για την καθημερινή μας ζωή και αποθηκεύονται στους φακέλους "ασήμαντα" ή "παλαιά". Στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να ισχύει καθόλου η άποψη πως όσο πιο παλιό είναι κάτι τόσο δυσκολότερο είναι να το θυμηθούμε. Οι παλιές μνήμες δε βρίσκονται σε κάποιο "βάθος" σκεπασμένες από τις νεώτερες. Στο νοητικό επίπεδο, δεν υπάρχει στ' αλήθεια βάθος ή απόσταση.

Γιατί να είναι οι μνήμες σε φακέλους και γιατί δεν μπορούμε να τους έχουμε όλους ανοιχτούς; Είναι θέμα RAM! Ο υπολογιστής μας θα μπλοκάρει με πάρα πολλούς φακέλους ανοιχτούς. Δε γίνεται, στην παρούσα μορφή μας τουλάχιστον, να έχουμε ανοιχτά όλα τα έγγραφα των αναμνήσεών μας, από οτιδήποτε έχουμε ζήσει, σκεφτεί, ονειρευτεί.

Από την περίπτωση του ονείρου μου, ωστόσο, έβγαλα κάποιο συμπέρασμα: Μια άκρη του νήματος φαίνεται να αρκεί για να μας οδηγήσει και στα υπόλοιπα περιεχόμενα ενός φακέλου αναμνήσεων. Κάπως έτσι κατάφεραν να ανασύρουν τις αναμνήσεις τους και κάποια θύματα ελέγχου του νου (εννοώ προγράμματα όπως το MKUltra). Κάποια στιγμή απέκτησαν πρόσβαση σε ένα ολότελα αποκλεισμένο μέρος της μνήμης τους, το οποίο δε γνώριζαν καν ότι υπάρχει.

Όσον αφορά την ενθύμηση παλαιότερων ζωών, θα χρειαστεί κατ' αρχάς να απαλλαγούμε από την ιδέα ότι οι αναμνήσεις αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Και δε χρειάζεται καμία μελέτη του εγκεφάλου για να τον χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά. Προσωπικά, μου αρκεί να τον θεωρώ γέμισμα για το κεφάλι.

Βέβαια, όπως στην περίπτωση προγραμματισμού του νου (με την εφαρμογή πόνου, ηλεκτροσόκ και χημικών ουσιών) το άτομο αναγκάζεται να αποκλείσει ένα μέρος της μνήμης για να αντεπεξέλθει στον πόνο, η πρόσβαση σε κάποιες αναμνήσεις του παρελθόντος μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατη λόγω πόνου και ισχυρού σοκ. Αυτό ενδεχομένως να ισχύει και για τις προηγούμενες ζωές - να έχουν δηλαδή αποκλειστεί μετά το σοκ του θανάτου. Ίσως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Ωστόσο, αναζητώντας ίχνη, μπορούμε να οδηγηθούμε σε φακέλους με κομμάτια από το παρελθόν μας. Είχα ήδη μια ιδέα για μερικά από τα πράγματα που έγραψα εδώ, μα ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο πραγματικά μοιάζει ο εγκέφαλός μου (αυτό το γέμισμα για το κεφάλι) με τον προσωπικό μου υπολογιστή.

Είμαστε Ένα;

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ;

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Είναι όμως αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα; Ότι η ατομικότητα είναι ψευδαίσθηση;

Σε πειράματα της Κβαντομηχανικής έχει βρεθεί πως όσο και αν απομακρύνουμε δύο σωματίδια που ήταν αρχικά συνδεδεμένα, κάθε επίδραση στο ένα επηρεάζει και το άλλο. Από αυτή την παρατήρηση έχουν εξαγάγει διάφορα φιλοσοφικά συμπεράσματα, όπως ότι όλα συνδέονται, όλα είναι ένα και δεν υπάρχει ατομικότητα. Αν και η επιστήμη παραδέχεται ότι δεν είναι σε θέση να ορίσει ή να μετρήσει τη συνείδηση, φαίνεται να θεωρεί δεδομένο ότι είναι και αυτή μέρος του υλικού σύμπαντος και διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.

Οι κοσμολογικές θεωρίες ξεκινούν με τη δημιουργία του σύμπαντος και υποθέτουν -χωρίς να το λένε ανοιχτά ή ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν- ότι η συνείδηση δημιουργήθηκε αργότερα, όσο το σύμπαν εξελισσόταν. Φανταστείτε λοιπόν ότι με κάποιο μυστηριώδη και ανεξιχνίαστο τρόπο δημιουργήθηκε ένα πρόγραμμα, κι αυτό στη συνέχεια εξελίχθηκε και δημιούργησε τους χρήστες του... Φυσικά, οι χρήστες δε φαίνονται όταν βλέπεις μόνο την οθόνη. Τα αποτελέσματα από τις ενέργειές τους φαίνονται, ωστόσο, κι έτσι υποψιάζεσαι ότι υπάρχει και κάτι άλλο, μια βούληση που ελέγχει το πρόγραμμα, αν και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να μετρηθεί. Δυστυχώς, οι κοσμολογικές θεωρίες θεωρούν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που δεν μπορούν να μετρήσουν και ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που μετρούν.

Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό έρχονται και τα μηνύματα από το Υπερπέραν, δια στόματος "εκλεκτών" μέσω των οποίων επικοινωνούν κάποια ανώτερα όντα. Μηνύματα ποτισμένα με την ιδέα ότι όλοι είμαστε ένα, πως το "εγώ" είναι κακό και εξοβελιστέο. Το σύνολο είναι το παν, το άτομο τίποτα.

Η ενότητα είναι μια ευγενής ιδέα. Η αγάπη είναι το ανώτατο ιδεώδες. Όποιος λοιπόν μιλάει γι' αυτά δεν μπορεί παρά να έχει καλές προθέσεις... Εξάλλου, τα εξελιγμένα αυτά όντα υπόσχονται τόσο όμορφα πράγματα... Άλλες διαστάσεις, ελευθερία, αθανασία.

Η αθανασία υπήρξε ανέκαθεν ένας πολυπόθητος στόχος, και οι θρησκείες ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν υπόσχονταν αιώνια ζωή. Μόνο που η αιωνιότητα είναι δεδομένη για ένα πνευματικό ον. Δεν μπορείς να πεθάνεις ως πνεύμα, εκτός ίσως αν χάσεις τη συνείδησή σου. Φαίνεται ότι κάποιες εξωγήινες φυλές λειτουργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης. Δε γνωρίζω πόσο εύκολο ήταν να επιτευχθεί αυτό από τους εξουσιαστές τους ούτε πόσος χρόνος χρειάστηκε, παρόλα αυτά η συλλογικότητα δε φαίνεται να αποτελεί την έμφυτη κατάσταση ενός πνευματικού όντος. Γιατί εξ ορισμού ένα πνευματικό ον είναι Αιτία, Πηγή, Δημιουργός. Δεν είναι μέλισσα που εργάζεται αιώνια σε μια κυψέλη, υπακούοντας τυφλά σε μια συλλογική συνείδηση. Αν όμως μια ολόκληρη κοινωνία όντων λειτουργούσε με μία μόνο συνείδηση, δε θα ήταν οι τέλειοι εργάτες; Υπόδουλοι σε μια συνείδηση που ελέγχει τα πάντα. Μια συνείδηση που είναι ταυτόχρονα και συνείδηση όλων. Υπάρχει χειρότερος θάνατος από αυτόν;

Ευτυχώς οι ανυπότακτοι γήινοι, μέσα σε όλη τη σύγχυσή τους για το ποιοι πραγματικά είναι, αντιστέκονται εν αγνοία τους εδώ και χιλιάδες χρόνια στην υποδούλωση της συνείδησής τους. Γιατί πολλοί από αυτούς δεν είναι καθόλου τυχαίοι... 

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Μα ειδικά οι όμορφες ιδέες είναι αυτές που γίνονται παγίδες στα χέρια κάθε επίδοξου υποδουλωτή.

Are we all One??

ARE WE ALL ONE;

Unity is a beautiful concept. However, is it true that we are all one? That individuality is only an illusion? 

Quantum mechanics experiments have shown that no matter how far apart are two originally entangled particles separated from one another, every action on one produces a reaction on the other. This observation has led to various philosophical conclusions - "all are interconnected", "all are one", "individuality does not exist", to name a few. Even though science admits its inability to define or measure consciousness, it appears to accept a postulated truth: consciousness, too, is part of the material universe, regulated by the same physical laws. 

Cosmological theories start with the creation of the universe and assume - without explicitly saying so or maybe without even realizing it - that consciousness was developed afterwards as the universe evolved. Imagine a program mysteriously and unfathomably created, which then further evolved by itself to a point where it created its own users... The users, of course, are not visible when you only look at the monitor. However, the results of their actions are visible, and therefore we can suspect that there's something more, a determining factor controlling the program, although there's no way to measure it. Unfortunately, cosmological theories consider NON-EXISTENT that which they cannot measure, and SELF-EXISTENT that which they do measure. 

This background makes a good landing area for messages from Outer Space, communicated by higher beings through "chosen ones". Messages imbued with the idea that we are all one and that self is a bad thing to be done away with. The group is everything, the individual is nothing. 

Unity is a noble idea. Love is the highest ideal. Whoever promotes such things cannot be ill-intentioned... Besides, these highly advanced beings promise so many nice things - other dimensions, freedom, immortality. 

Immortality has always been a dearly desired goal, and religions certainly knew their business when they promised eternal life. The only problem being that eternity is inevitable for a spiritual being. You cannot die as a spirit, unless you lose your consciousness. It appears that some alien races are collectives and have been that way for thousands of years. I do not know how easily that was accomplished by their dominators or how long it took, but collectivity does not seem to be the normal state of affairs for a spiritual being. By definition, a spiritual being is Cause, Source, Creator. It is not a bee working forever in a beehive, blindly following a collective thought pattern. But if a whole society of beings operated on one consciousness only, what perfect workers would they make! Slaves to one controlling consciousness. One consciousness that at the same time would be everybody's. Can one be more dead than that? 

Hopefully, humans are naturally disobedient, and no matter how confused they are as to their true nature, have unknowingly resisted for thousands of years total control over their consciousness. And quite some of them are not ordinary beings... 

Unity is a beautiful concept. But it is beautiful concepts that make the best baits for entrapment in the hands of potential enslavers.

THE LABYRINTH 

Once upon a time/space continuum there lived a Being so free that he could come and go wherever he would please. A curious Being he was. He journeyed near and far and high and low in endless quest to create and know and experience all there is. 

Once he chanced upon a time and place he never would forget. He found himself against a wall so endless that he couldn't go around. He was just about to turn around and continue on his way, when he saw the rainbow lights that flashed in his all-seeing eyes. Venturing closer he saw the lights were formed in symbols that he could not understand - LABYRINTH.

Beneath the dazzling, flashing lights an open door beckoned him to enter. Curious Being that he was, he entered through the door and found himself in a bright and airy room with many wonders to behold. Waterfalls and trees and lush, green plants with multicolored flowers. Curious lifeforms of all kinds danced to the magical music of the rainbow colored lights. What a fascinating place this was! And this room in turn had doors, which led through corridors to many more fascinating rooms that also had doors. There were riddles to answer, mysteries to solve, and myriad games to play!

So many games and things were there to see and do that he lost all track of time and space in this vast amazing place. But he didn't think to mark his way as he went down deeper in the Labyrinth.

And as he went along his way the rooms and corridors waned small and dark. There were many more doors than ever before, and sometimes the doors slammed shut behind him with an awful sound that echoed down into the dark depths of the Labyrinth. When he turned around he found that each door would disappear, but he just shrugged his shoulders and figured he would find his way out of this Labyrinth - someday.

Shadows passed in dark, dank places where unseen hands pulled and pushed and slapped and pinched. Pleasure turned to pain, and now he searched in vain, thinking only of escape. How did he ever get trapped in this place anyway? And how would he get out?

He met some people along the way and asked if they knew the way out of the Labyrinth. They would only stare back with their bottomless eyes and ask: "What's a Labyrinth?"

Finally he met a lady with a candle glowing, and she said, "Follow me, for I have found Illumination." Since he had never met anyone else with Illumination, he followed her even into the darkest of tunnels, searching for the way out of the Labyrinth. They explored corridors where he'd never been before, but finally her candle burned out, and he was again lost in the darkness.

He searched for more people with Illumination and asked them where they found their candles. Some said "God" spoke to them in their heads saying, "Go to the Light," and they were guided to the candles. Others said they had met a "God" face-to-face and learned the secrets of Illumination and received the Fire from the "Gods."

He followed many people with Illumination, but every time he ended up in dead-end places in the deep, dark depths of the Labyrinth. So he stopped listening to the candle people and tried to figure how to get out by himself.

He thought and thought, and finally he realized that all he had to do was remember how he got into the Labyrinth. This, he found, was not an easy task, but he just knew it had to work. He began to retrace his steps in the dark, and when he'd forget which turn he had made or which door he had come through, he would just sit down, close his eyes, and look at his memories to see the way he'd come.

He was so happy that he had figured out the way out of the Labyrinth. He felt that he should tell the candle people, because they were searching for the way out, too. But they would just shun him or mock him and say, "Who are you to point the way? You are lost in the Labyrinth like we are! The Gods of Light point the way, and they are not trapped in the Labyrinth like you are, so we will listen to them, not you."

He continued on, because he found himself spending all his time trying to convince the candle people instead of following his plan. Sometimes he had to find the doors that had disappeared, but with great patience he found the secret keys to the secret doors and continued on his way. He would sometimes want to give up because he had to pass through  the corridors of pain, but his will was strong and so continued on. 

Finally he found himself outside the Labyrinth. The Freed Being rejoiced in the freedom of infinite time and space. But then he began to think about the people he had left behind, trapped in the Labyrinth. He felt bad for the people trapped inside and still wanted to help them. However, he realized that he might get trapped inside the Labyrinth again if he went in to tell them. He also recalled how they mocked him and how they would only listen to the "Gods" of Illumination. So the Freed Being just shrugged and thought, "Well, I guess they'll have to figure it out for themselves."

But just as he turned to leave, he saw another Free Being approaching the Labyrinth. A great sadness fell over him, because he knew that this Free Being would also get trapped in the Labyrinth. He tried to dissuade this Free Being from entering the Labyrinth, but to no avail.  

The Freed Being nearly gave up when a great idea flashed through his mind. He still had his notes of his journey out of the Labyrinth, so he gave his book of notes to the Free Being. He said, "Here, take this book with you. You can use it in case you get stuck in the Labyrinth. But before you leave, give it to the people who seek Illumination - for unlike the others, they know they are in the Labyrinth and are seeking a way out.

"And what should I tell the seekers of Illumination what this book is?" asked the Free Being.

The Freed Being thought for awhile and then replied, "Tell them it is Illumination from the Gods - They will listen to that.

Excerpt from The Eye of Ra, by Truman Cash

http://www.scribd.com/doc/60995884/Truman-Cash-The-Eye-of-Ra-Book-Two-pdf