Η διατήρηση του κόσμου

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Χτες βράδυ, κάθισα για λίγο μόνη στη βεράντα, κοιτώντας το γνωστό ακαλαίσθητο τοπίο γύρω μου. Ένα τοπίο μάλλον σταθερό, όπως και όλη μου η ζωή εξάλλου. Είμαι διαρκώς το ίδιο πρόσωπο από τότε που θυμάμαι σ' αυτή τη ζωή, και ο κόσμος που γνωρίζω είναι περίπου ίδιος κάθε μέρα. Μπορώ να κάθομαι στη βεράντα με τη βεβαιότητα πως δε θα μεταφερθώ ξαφνικά σε άλλο τόπο ή χρόνο. Το σκηνικό γύρω μου δεν αλλάζει ούτε εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Είμαι ήσυχη πως δε θα με ρουφήξει ξαφνικά μια πράσινη τρύπα, ούτε θα αρχίσω να περιπλανώμαι στους νοητικούς κόσμους άλλων όντων.

Ο κόσμος μας είναι λοιπόν σταθερός. Σταθερός, βέβαια, δε σημαίνει ακίνητος. Ασφαλώς αλλάζει με το χρόνο, αλλά με τρόπο προβλέψιμο. Αυτό είναι εξάλλου και το νόημα του χρόνου - αποτελεί το σταθερό έδαφος, πάνω στο οποίο η ζωή εξελίσσεται ακολουθώντας κάποιους νόμους - γνωστούς ή άγνωστους, δεν έχει τόση σημασία.

Υπάρχει πολύ νόημα πίσω από αυτή τη σταθερότητα, την οποία συνηθίσαμε να θεωρούμε δεδομένη... Προσπαθούμε πάντα να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλά δε αναρωτιόμαστε ποτέ πώς διατηρείται ο κόσμος σταθερός. Πώς και δε χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας; Πώς και δεν αλλάζει το σύμπαν απροειδοποίητα; (κάτι που βέβαια θα ήταν πολύ ενοχλητικό...)

Γνωρίζουμε πια ότι μπορούμε να δημιουργούμε την πραγματικότητά μας. Σε ένα βαθμό, όμως... Στο βαθμό που δε σκοντάφτει στην πραγματικότητα των άλλων. Δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Κανείς δεν τον έχει... ευτυχώς! Αν ένας μόνος μπορούσε να δημιουργήσει, να αλλάξει ή να καταστρέψει όλο τον κόσμο, δε θα ήταν τρομερό για τους υπόλοιπους;

Αν διακρίνουμε μια από τις κοσμογονικές θεωρίες ως την πιο ουτοπική (διάκριση ομολογουμένως δύσκολη), είναι η θεωρία ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από έναν Θεό με απεριόριστες δυνατότητες. Θα άφηνε ο Θεός αυτός τον κόσμο στην ησυχία του; Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ηθική. Αλλά τι νόημα θα είχε αλήθεια η έννοια ηθική για ένα τέτοιο ον; Σιγά μην καθόταν κάπου να τον παρατηρεί επί αιώνες ατελείωτους...

Οι θεοί που γνωρίσαμε μπορούσαν στη χειρότερη περίπτωση να δημιουργήσουν κάποια πλημμύρα. Αυτό το μπορούν και σήμερα κάποιοι μη θεοί, με ένα σύστημα πρόκλησης σεισμών. Θεοί ή άνθρωποι μπορούν να καταστρέψουν έναν πολιτισμό ή ακόμη και έναν πλανήτη ολόκληρο, μα όχι εν ριπή σκέψης... Κάτι τέτοιο γίνεται μόνο με ριπή βόμβας ή με τη χρήση κάποιας άλλης τεχνολογίας, που όμως δεν παρακάμπτει το σύμπαν και τους νόμους του. Δεν μπορεί να τους παρακάμψει, γιατί θα σκοντάψει στις σκέψεις των άλλων όντων, που συνεχίζουν να τους δημιουργούν, διατηρώντας τους σταθερούς.  Γι' αυτό και ο έλεγχος της σκέψης και η εξάλειψη της ατομικότητας είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια εκείνου που θα ήθελε τον απόλυτο έλεγχο...

Ίσως κάποτε να υπήρχε μόνο το Όλον - ένα ον, που ίσως δεν ήταν ένα, αλλά άπειρο και μηδέν μαζί. Μα αν όλοι ήμασταν ένα, θα είχαμε όλοι τις ίδιες σκέψεις και δε θα υπήρχε τίποτε άγνωστο πουθενά. Προφανώς δε θα υπήρχε αυτός ο κόσμος, αφού ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να υπάρχει είναι να χαθεί ο απόλυτος έλεγχός του.

Και αυτός είναι ο λόγος της ατομικότητας, ο λόγος που ίσως κάποτε αποφασίσαμε να μην είμαστε ένα αδιαίρετο Όλον. Για να έχουμε έναν κόσμο που διατηρείται.

Conservation of the Cosmos

CONSERVATION OF THE COSMOS

Last night, I spent some time alone on the balcony, looking at the usual unattractive scenery around me. A rather stable scenery, just like my whole life. I'm always the same person that I can remember in this lifetime, and the world I know stays pretty much the same day by day. I can sit on the balcony being certain that I will not suddenly find myself at another place or time. My surroundings do not change or disappear in the blink of an eye. I'm self-assured that I will not be sucked by a green hole or start wondering around the mental worlds of other beings. 

Our world is pretty much stable. This doesn't mean of course that it is unchanging. It definitely changes through time, but in a predictable way. Besides, this is the purpose of time - to serve as a stable ground for life to evolve, following certain laws - known or unknown laws, it's not the point here. 

There is a lot of meaning behind this stability, which we are used to taking for granted... We always try to change our lives, but we never wonder how the world remains stable. How come the Earth never disappears beneath our feet? How come the universe does not change without notice? (which, of course, would be terribly disturbing...) 

We now know that we can create our own reality. Only to a certain extent, though... To the extent that we do not run into the realities of others. We do not have total control. No one has... fortunately! If one being alone could create, change or destroy the whole world, wouldn't that be a nightmare for the rest of us?

If we were to pick one cosmological theory as the most utopic (not an easy task, considering the existing theories), it is the one that explains the creation of the world by one God with unlimited powers. Do you think such a God would leave the world alone? That would require the highest level of ethics. And what would be the point of a concept like ethics for such a being? I seriously doubt that he would stand someplace watching his creation for eons... 

The gods we have known could at most create a flood. This can also be done today by non-gods, with the use of seismic weapons. Gods or humans can destroy a civilization or even a whole planet, but not in the blink of a thought... It can only be done in the blink of a bomb or with the use of some other technology, which however does not bypass the universe and its laws. It cannot bypass them, for it will collide with the thoughts of other beings, who continue to create them, keeping them stable. This is why mind control and eradication of individuality is the ultimate weapon in the hands of those seeking total control. 

Maybe once upon a no-time there was only a Whole - one being, who maybe was not one, but infinite and zero at the same time. But if we were all one, we would all have the same thoughts and there would be nothing unknown, anywhere. This world would obviously not exist, since the only way to preserve it is to lose total control over it. 

And this is the reason for individuality, the reason we once probably decided to not be one indivisible Whole: To achieve conservation of the world.