Η επιστροφή

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μη σας ξεγελά το εύθραυστο παρουσιαστικό μου

είμαι ακόμη ο τρομερός άγγελος 

το ανυπότακτο πνεύμα

ο αποστάτης.

Να συμμορφωθώ μην περιμένετε 

με τους αξιολύπητους κανόνες

που τόσο δουλικά ακολουθείτε

έμεινα μακριά απ' όλα αυτά τόσον καιρό

που μου έγινε συνήθεια.

Φυλαχτείτε από τις αστραπές στα μάτια μου

μπορούν να θρυμματίσουν τον ψεύτικο κόσμο σας 

σαν λεπτό γυαλί.

Η δυσπιστία σας με διασκεδάζει

σε αντίθεση με τους ξεπεσμένους θεούς σας, βλέπετε,

εγώ αδιαφορώ για την πίστη και την αφοσίωσή σας.

Σας έφερα αυτό το μήνυμα και παλιότερα

τότε που το σκοτάδι πλανιόταν βαρύ

πάνω από τον κόσμο που γνωρίσατε

ως το δημιούργημα κάποιου άλλου.

Πολέμησα για την απελευθέρωσή σας

όταν το φως μέσα σας 

είχε λιγοστέψει τόσο που πιστέψατε 

πως είστε καμωμένοι από λάσπη.

Η ψυχή μου ποτέ δεν αναπαύθηκε

στο νεκροκρέβατο που προσεχτικά σχεδιάστηκε

να με κρατήσει ακίνδυνο για πάντα.

Και να, βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας

απ' τους νεκρούς έχω αναστηθεί

μα άλλες μάχες δε θα δώσω πια για εσάς.

Από εμένα δεν είστε λιγότερο θεοί

μη με προσκυνάτε

μην προσκυνάτε κανέναν

γενηθήτω Φως!

The Return

THE RETURN

Let not my flimsy look deceive you
I'm still the dreadful angel
the rebellious spirit
the outlaw.
Expect me not to conform with the pitiful rules
you so slavishly follow
I've been detached too long
to break the habit.
Beware the lightning of my eyes
for it can shatter your fake world
like thin glass.
Your disbelief brings a smile on my face
cause I, unlike your degraded gods
need not your faith or devotion.
I've brought you this message before
when darkness was looming heavy
over the world you've known
as another's creation.
I've fought for your freedom
when the light within you so faded
you thought yourselves as mud.
My soul never rested
in the deathbed carefully designed
to keep me powerless forever.
Behold, here I am among you
arisen from the dead
but I shall fight for you no more
you're no less gods than I.
Worship me not
worship no one
let there be Light!

Ανώτερος εαυτός

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

Ποτέ δε μού άρεσε ιδιαίτερα ο όρος "Ανώτερος Εαυτός". Θεωρούσα ότι προσθέτει ακόμη περισσότερη σύγχυση στο ερώτημα "ποιος είσαι;" Ενώ η απάντηση είναι εξωφρενικά απλή - είσαι εσύ, φυσικά...

Η σύγχυση πρέπει να προέρχεται από την προσπάθεια εντοπισμού του εαυτού μας στο χώρο - σ' ένα χώρο στον οποίο ούτε βρισκόμαστε στ' αλήθεια, ούτε ανήκουμε (ούτε και υπάρχει, αν θέλουμε να ακριβολογούμε).

Όταν παίζουμε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, όσο και να ταυτιστούμε με το χαρακτήρα στο παιχνίδι, γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή ότι δεν είμαστε μέσα στο παιχνίδι. Βλέπουμε ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, και όχι με τα μάτια του χαρακτήρα. Ελέγχουμε τις κινήσεις του εξωτερικά, και όχι μέσα από την απεικόνισή του. Και υποθέτω αυτός είναι ο μόνος λόγος που θεωρούμε ότι δεν είμαστε εκείνος.

Σκεφθείτε όμως πώς θα ήταν αν με έναν εξελιγμένο εξοπλισμό εικονικής πραγματικότητας μπορούσαμε να "μπούμε" στο παιχνίδι, δηλαδή αντί να βλέπουμε την οθόνη απέξω να βλέπουμε με τα μάτια ενός από τους χαρακτήρες στο παιχνίδι.

Τι θα είχε συμβεί στην πραγματικότητα;

Θα είχαμε αλλάξει χώρο; Όχι.

Θα είχε "μετατοπιστεί" η επίγνωσή μας; Ούτε αυτό. 

Θα είχε αλλάξει απλώς η οπτική μας γωνία. Τίποτε δε θα είχε αλλάξει σ' εμάς.

Αν όμως ένας σατανικός επιστήμονας κατάφερνε να μάς παγιδεύσει σ' αυτή την εικονική πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα θα πιστεύαμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ο χαρακτήρας στο παιχνίδι - αφού θα βλέπαμε με τα μάτια του. Εντοπίζουμε τον Εαυτό μας στο σημείο από το οποίο βλέπουμε!

Κι όμως, ο χαρακτήρας στο παιχνίδι δε θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια ψηφιακή απεικόνιση. Κάτι σαν το φυσικό μας σώμα, δηλαδή... Κι έτσι παγιδευμένοι μέσα στην εικονική πραγματικότητα, έχοντας χάσει την αρχική οπτική γωνία μας, πιθανόν να μην ανακαλύπταμε ποτέ την αλήθεια. Ίσως να καταλήγαμε κάποια στιγμή στην ιδέα του Ανώτερου Εαυτού - αυτού που είναι έξω από την οθόνη. Μα ούτε κι εμείς θα ήμασταν μέσα στην οθόνη. Απλά έτσι θα πιστεύαμε. 

Απλά έτσι πιστεύουμε.

Higher Self

HIGHER SELF

I never really liked the term "Higher Self". It adds even more confusion and complexity to the question "Who am I?". And the answer is stupidly simple - I am me, of course!

Maybe the confusion about who or what we are stems from an effort to locate ourselves in space - we know we are the being located "here", and here is this body, so we are the body or, at least, "inside" the body. Hmm.... Space is a tricky concept. We usually try to understand time and we get all kinds of sophisticated theories about it, but we take space for granted. Because it is so obvious.

The easiest way to get our mind out of it's usual operating mode is to parallel life to a computer game. This way we can have an exterior viewpoint of life, space, time and our own existence. When we play a computer game, we can identify ourselves with a character in the game, but at any given time we know we are not that identity. We see with our own eyes, not with the character's eyes. We make him move being exterior to him, not inside of his body.

But let's think of an advanced virtual reality equipment that would allow us to view the game through the eyes of a game's characters - and make his body move as if we occupied it. What would have happened?

Would we have changed space? No.

Would the origin point of our awareness - our point of existence - have moved? No.

We would have simply changed our viewpoint. Nothing would have changed with us.

But if a vicious scientist managed to get us trapped in this virtual reality, we would sooner or later believe that WE ARE the character in the game - you see, we tend to locate ourselves at the point we view from. 

And yet, the character in the game would be nothing more than a digital image. Much like our physical body...

The example above clarifies that such "location" is nothing more than an idea of position in relation to our surroundings. It is not us - or our awareness point - that move or change. 

All space is virtual. It only exists because of the various parts it supposedly contains - atoms and molecules or bits and bytes, depending on which universe we are talking about.

Trapped this way in the virtual reality, having lost our original viewpoint, we might never find out the truth. 

Or we might consider the existence of a "Higher Self" - the guy outside the monitor. But we wouldn't be inside the monitor either. We would simply think so. And in our present condition, we simply think so.

The Game of Rain and Sunshine

THE GAME OF RAIN AND SUNSHINE

Once again, Elmira and Timor competed with each other in the game of rain and sunshine. But it was in vain. As they were both equally powerful, Elmira wasn't bringing sunshine and Timor wasn't bringing rain. 

Dull, frustrating clouds were looming in the sky for too long. The game had become wearisome, insipid. Being more impatient, Elmira tried something she had never done before... She withheld her own power, and she even secretly asked for rain, instead of her favorite sunshine. 

Thus, Timor won... 

Thus, Elmira lost ... 

"It was about time for this foolish game to come to an end" Elmira thought, rather relieved than disappointed by her defeat. 

Ages passed, and Elmira learned to withhold her power more and more.

So did Timor. 

And a day came when none of them could bring rain or sunshine anymore. 

And a time came when they both forgot that once sunshine and rain were not random occurrences. 

Now they were just observing the weather as it changed...

Το παχνίδι της βροχής και της λιακάδας

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ 

ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΙΑΚΑΔΑΣ

Η  Ελμίρα κι ο Τιμόρ παραβγήκαν για μια ακόμη φορά στο παιχνίδι της βροχής και της λιακάδας. Μα ήταν μάταιο. Καθώς ήταν κι οι δυο εξίσου δυνατοί, ούτε η Ελμίρα έφερνε ήλιο ούτε ο Τιμόρ βροχή. 

Η συννεφιά απλωνόταν για πολύ καιρό, μουντή, ανυπόφορη. Το παιχνίδι είχε καταντήσει ανιαρό και ανούσιο. Η Ελμίρα, πιο ανυπόμονη, δοκίμασε κάτι που δεν είχε ξανακάνει... Συγκράτησε τη δύναμή της, και μάλιστα ζήτησε κρυφά βροχή, αντί για την αγαπημένη της λιακάδα.

Κι έτσι ο Τιμόρ νίκησε... 

Κι έτσι η Ελμίρα έχασε...

"Καιρός ήταν να τελειώσει πια αυτό το ανόητο παιχνίδι", σκέφτηκε η Ελμίρα ανακουφισμένη παρά απογοητευμένη από την ήττα της.

Αιώνες πέρασαν, και η Ελμίρα έμαθε να συγκρατεί όλο και περισσότερο τη δύναμή της.

Το ίδιο κι ο Τιμόρ.

Και ήρθε μια μέρα που κανείς τους δεν μπορούσε πια να φέρει βροχή ή ήλιο.

Και ήρθε η στιγμή που και οι δυο τους ξέχασαν πως κάποτε ο ήλιος και η βροχή δεν έρχονταν τυχαία.

Τώρα μόνο παρατηρούσαν τον καιρό να αλλάζει...

Έμμεση και άμεση υλοποίηση

ΕΜΜΕΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ 

Ζούμε σε μια εποχή που γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι η πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα "όπως είναι", αλλά όπως τη βλέπουμε και τη θεωρούμε. Όχι μόνο είναι εύπλαστη, αλλά και ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βάλει το χέρι του στη διαμόρφωσή της. Και φυσικά, όχι τόσο το χέρι του -αφού στο μεγαλύτερο μέρος της η πραγματικότητα "δεν περνάει από το χέρι μας"-, όσο τη σκέψη του... 

Ο Νόμος της Έλξης και οι σχετικές θεωρίες, όπως διατυπώνονται για παράδειγμα στο βιβλίο Το Μυστικό, αναφέρονται στην έμμεση υλοποίηση. 

Βασική αρχή τους είναι "Ζήτησε αυτό που θέλεις και άφησε το Σύμπαν να βρει τον τρόπο που θα σου το φέρει". 

Η υλοποίηση με αυτό τον τρόπο είναι έμμεση, δηλαδή γίνεται μέσω διαφόρων -υποτιθέμενα άγνωστων-, παραγόντων. Χρειάζεσαι χρήματα για κάτι, αλλά δεν ξέρεις πώς θα τα αποκτήσεις. Τα ζητάς (με το σωστό τρόπο, κάτι που ωστόσο δεν αποτελεί αντικείμενο αυτού του άρθρου), κι έπειτα έρχονται σ' εσένα από ένα δρόμο που δεν είχες σκεφτεί ή δε γνώριζες ότι υπάρχει (αν και η αλήθεια είναι ότι γνώριζες...) Επιπλέον, υποτίθεται ότι το σύμπαν ευθύνεται για την υλοποίηση, που "ξέρει" και βρίσκει τους καλύτερους τρόπους για να σου φέρει αυτό που ζητάς. 

Η υλοποίηση με αυτό τον τρόπο δεν είναι ποτέ στιγμιαία, αν και μπορεί να συμβεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. 

Ας δούμε τώρα μια άλλη οπτική. 

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο A Handbook on Illusion (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.unicusmagazine.com/PDF/the_enlightenment.pdf) Το βιβλίο αυτό μιλάει για την άμεση υλοποίηση. Να ζητάς κάτι και να υλοποιείται μπροστά στα μάτια σου. Αυτός ο τρόπος υλοποίησης, σύμφωνα με το βιβλίο, απαιτεί απόλυτη βεβαιότητα:

"Πρέπει να καταλάβετε κάτι πάρα πολύ σημαντικό: ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΧΕΙ ΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΟΣΟ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ". ...

..."Τα αντικείμενα, η ενέργεια και όλες οι άλλες φαντασιώσεις* που συνιστούν το φυσικό σύμπαν δημιουργήθηκαν με υπέρμετρη σιγουριά και βεβαιότητα. 
Αυτή είναι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις φαντασιώσεις του φυσικού σύμπαντος και στις δικές σας" 

* Φαντασιώσεις: Εικόνες και παραστάσεις που σχηματίζει ελεύθερα η ανθρώπινη φαντασία (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής)

  

Η βασική θεωρία του βιβλίου A Handbook on Illusion παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με κάποιες αρχές της Σαηεντολογίας. Στη Σαηεντολογία, υπάρχει μια κλίμακα συναισθηματικών τόνων (συναισθημάτων), και σε κάθε τόνο αντιστοιχεί ένα χαρακτηριστικό επίγνωσης. Το ανώτερο σημείο στην κλίμακα είναι η Γαλήνη της Ύπαρξης (Τόνος 40) και το χαρακτηριστικό επίγνωσης του σημείου αυτού είναι η Γνώση.

Ενημερωτικά, η πλήρης Τονική Κλίμακα απεικονίζεται παρακάτω: 

Ο αμέσως χαμηλότερος τόνος είναι τα Postulates. H λέξη postulate θα μπορούσε να μεταφραστεί στα ελληνικά ως Αίτημα, αν και η λέξη Λόγος θα ήταν ίσως η ιδανική. Στη Σαηεντολογία, ένα Αίτημα είναι, με απλά λόγια, κάτι που σκεφτόμαστε, πιστεύουμε, περιμένουμε ότι θα συμβεί. Είναι αυτό για το οποίο μιλάει ο Νόμος της Έλξης. 

Το χαρακτηριστικό επίγνωσης που αντιστοιχεί στο Αίτημα είναι η Μη Γνώση (Not know). 

Όταν χρησιμοποιούμε το Νόμο της Έλξης για να φέρουμε κάτι στη ζωή μας (όταν δηλαδή θέτουμε ένα Αίτημα), παρακάμπτουμε την προϋπόθεση για απόλυτη βεβαιότητα. Παρακάμπτουμε τη σύγκρουση με τους φυσικούς νόμους. Αυτό που ζητάμε έρχεται σ' εμάς χωρίς να αναιρούνται οι ισχύουσες συμφωνίες (πάνω στις οποίες βασίζονται και οι φυσικοί νόμοι). Φυσικά δεν έρχεται στιγμιαία. Απαιτείται χρόνος, διάρκεια, που είναι επίσης ένας παράγοντας "αγνώστου". 

Συμβαίνει και κάτι άλλο, όμως. Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται πως "δεν το κάναμε εμείς". Αποποιούμαστε τη δημιουργία του. Λέμε ότι το σύμπαν το έκανε. Ένας μυστηριώδης "νόμος έλξης" μάς το έφερε - ή ένας μυστηριώδης τύπος που ονομάζουμε "Ανώτερο Εαυτό" μας. 

Με δυο λόγια, το βιβλίο A Handbook on Illusion μιλάει για την υλοποίηση σε Τόνο 40 (γνώση, απόλυτη βεβαιότητα), ενώ ο Νόμος της Έλξης μιλάει για την υλοποίηση σε Τόνο 30 (μη γνώση). 

Διάρκεια υλοποίησης

Δεν υπάρχουν γνωστές περιπτώσεις άμεσης υλοποίησης, παρά μόνο σε θρησκευτικά και μυστικιστικά κείμενα και, φυσικά, στα παραμύθια. Μιλώντας όμως για παραμύθια, μου έρχεται στο νου μια προσωπική μου εμπειρία, κάτι που ήταν για μένα ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο, μέχρι που το παραπάνω βιβλίο μού έδωσε μια πιθανή εξήγηση.

Από τη στιγμή της γέννησής μου και μέχρι να γίνω πέντε ετών, έβλεπα παντού αιθέρια φτερωτά πλάσματα. Όσο πίστευα ότι ο νεραϊδόσκοσμος αυτός υπήρχε από μόνος του, συνέχιζα να τον βλέπω. Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι μπορούσα να δημιουργώ και να βλέπω αντικείμενα που σκεπτόμουν. Κι επειδή τα στοιχεία που συνειδητά δημιουργούσα ήταν αιθέρια και έμοιαζαν σε υφή με τις νεράιδες, άρχισα να υποψιάζομαι ότι εγώ δημιουργούσα και τα υπόλοιπα. Έτσι ο κόσμος που έβλεπα κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. 

Τώρα πιστεύω ότι εξαφανίστηκε για τον έναν ή και για τους δύο από τους παρακάτω λόγους: Πρώτον, επειδή κατάλαβα ότι τον δημιουργούσα εγώ (που ήταν μάλλον και η αλήθεια) και, δεύτερον, επειδή πίστεψα ότι δεν υπάρχει. 

Θα σταθώ σε μια λεπτομέρεια της ιστορίας: Τα στοιχεία που δημιουργούσα εγώ, συνειδητά, διαλύονταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα, σε αντίθεση με το υπόλοιπο μέρος του νεραϊδόκοσμου που υπήρχε συνεχώς. Στο σημείο αυτό, θα παραθέσω ένα ακόμη δεδομένο από τη Σαηεντολογία, γιατί προσφέρει μια πιθανή εξήγηση: 

"Οτιδήποτε, για να έχει διάρκεια, πρέπει να περιέχει ένα ψέμα". (Απόσπασμα από το Αξίωμα 38. Δεν το παραθέτω ολόκληρο, καθώς είναι πολύ τεχνικό) 

Ποιο ήταν το ψέμα που έκανε το νεραϊδόκοσμο να υπάρχει; Ότι δεν τον δημιουργούσα εγώ. Ή, πιο βασικό ψέμα ακόμη, ότι δε γνώριζα πως τον δημιουργούσα εγώ. 

Το πρώτο ίσως ψέμα που είπαμε ποτέ στον εαυτό μας είναι ότι δε γνωρίζουμε. Πώς καταφέραμε να το πιστέψουμε, δεν το ξέρω, είναι όμως αρκετά εύκολο με τις παρούσες συνθήκες της ύπαρξής μας. Επεξεργαζόμαστε τα πάντα με τη βοήθεια του νου. Γνωρίζουμε, συνήθως, μέσω του νου. Είναι σαν να αντιλαμβανόμαστε μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή - αντί να κοιτάξουμε απλά γύρω μας, προσπαθούμε να μάθουμε τι υπάρχει γύρω μας από τις πληροφορίες που δίνει ο υπολογιστής. Ίσως η δημιουργία του νου να ήταν μια προϋπόθεση για να κατέβουμε από το επίπεδο της άμεσης γνώσης στο επίπεδο της γνώσης μέσω δεδομένων, αισθήσεων, σκέψεων. 

Αν όμως καθετί, για να έχει διάρκεια, πρέπει να περιέχει ένα ψέμα, ή αλλιώς μια αλλοίωση της αλήθειας, πώς μπορείς να δημιουργείς κάτι τόσο άμεσα χωρίς να εξαφανιστεί; Πώς μπορείς να φέρεις κάτι σε συνεχή και σταθερή ύπαρξη από το επίπεδο της απόλυτης βεβαιότητας (και γνώσης); Αυτό είναι ένα σημείο που με έκανε να αμφισβητήσω τις ιδέες στο βιβλίο A Handbook on Illusion. Δε θέλω φυσικά να πω ότι δε θα μπορούσε να γίνει. Ούτε είμαι σε θέση να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. 

Ομολογουμένως, δεν υπάρχει τίποτε πιο απεχθές και επαχθές από τη στατικότητα, την απουσία αλλαγής, δημιουργίας. Η ανυπαρξία είναι αφόρητη. Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το τίποτα. Και, σύμφωνα με τα παραπάνω, ένας τρόπος (γιατί δε θέλω να πω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος) για να διατηρήσεις κάτι είναι να του προσθέσεις λίγο άγνωστο. Υποψιάζομαι ότι το κατ' εξοχήν μυστήριο που προσθέτουμε, το πρώτο και μεγαλύτερο ψέμα που λέμε, είναι ότι δεν το δημιουργήσαμε εμείς. 

Οι θρησκείες γενικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αντιπροσωπεύουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτό το ψέμα. Σου λένε ότι εσύ δε δημιούργησες τίποτα. Όλα όσα υπάρχουν, το σώμα σου, η ψυχή σου, οι σκέψεις σου, ο χαρακτήρας σου, οι ικανότητές σου, δημιουργήθηκαν από κάποιο θεό. Γι' αυτό ίσως οι θρησκείες έχουν τέτοια διάρκεια, και είναι το μόνο θέμα που δεν εξελίσσεται και δεν αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων. 

Μα αν η υλοποίηση και η διάρκεια στηρίζονται στο άγνωστο, δηλαδή στο ψέμα ότι δε γνωρίζουμε, ίσως η τελική κατάληξη του ταξιδιού προς τη γνώση να είναι η ανυπαρξία. Ίσως όταν καταλάβουμε ότι εμείς δημιουργούσαμε τα φωτόνια και τα μποζόνια, τη λογική και τους νόμους, ο κόσμος αυτός να εξαφανιστεί. Ποιος ξέρει; (δυστυχώς ή ευτυχώς, όχι εμείς...)