ΜΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

- Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι.

- Ναι; Κι εσύ, όμως, δείχνεις θαυμάσια για την ηλικία σου...

- "Για την ηλικία μου..." Νομίζεις πως αυτό είναι παρηγοριά; Πώς μπορείς να συμβιβαστείς με τη φθορά, το δρόμο προς το θάνατο;

- Πίστευα ότι δε θα με ενοχλούσε το θέμα, αν μεγαλώνοντας κατάφερνα να δείχνω πολύ νεότερη.

- Ναι, το θυμάμαι... Τέλος πάντων, ας μην αναλώσουμε το λίγο χρόνο που έχουμε σε επιδερμικά θέματα. Αν και, τώρα που τελικά καταφέρνω να σου μιλήσω, δεν ξέρω τι να σου πω. 

- Εγώ θέλω να μάθω πώς τα πήγες. Τι έκανες με τη ζωή σου.

- Έκανα κάποιες επιλογές, που σήμερα θα τις χαρακτήριζα λάθος. Μα ίσως να ήταν επίσης λάθος αν δεν τις είχα κάνει.

- Θα μου πεις ποιες ήταν;

- Όχι, καλύτερα όχι. Ίσως να μην αποτελούσαν πια επιλογές, αν σου έλεγα.

- Δεν έχεις τίποτα να μου πεις, λοιπόν; Κάποιο μυστικό που θα με βοηθήσει να προχωρήσω γρηγορότερα; Κάτι θα έμαθες παραπάνω σ' όλα αυτά τα χρόνια.

- Μην αναζητάς έτοιμα μυστικά. Τα μυστικά έχουν κάτι να σου προσφέρουν όταν τα ανακαλύπτεις μόνη σου. Ψάξε, και θα τα βρεις. Αλλά μην αμελείς να ψάχνεις. Μην αφήνεις το ποτάμι του χρόνου να σε κοιμίζει με το βούισμά του. Μείνε ξύπνια.

- Γιατί κλαις;

- Σκέφτηκα για μια στιγμή ότι εγώ είμαι αυτό το γλυκό κορίτσι που έχω απέναντί μου, το γεμάτο όνειρα κι ελπίδες, το γεμάτο περιέργεια και πάθος ακόμη και για τις πιο ασήμαντες πτυχές της ζωής.

- Μα... είσαι.

- Ακριβώς... Ό,τι και αν σου πω, το γνωρίζεις ήδη. Και θα κάνεις ό,τι έκανα εγώ. Τη δική μου ζωή θα ζήσεις, κι ας είχες την ευκαιρία να μου μιλήσεις σήμερα. 

- Δε με νοιάζει. Όποια και αν είναι η ζωή σου, ανυπομονώ να τη ζήσω.

- Το ξέρω. Κι έπειτα, έχουμε ακόμη χρόνο για να τα αλλάξουμε όλα. Προλαβαίνουμε τα όνειρα τα μεγάλα, τα τρελά, τα άπιαστα. Μπορούμε να εξιχνιάσουμε τα μυστικά αυτού του σύμπαντος, πριν αλλάξουμε μορφή.

- Μου αρέσει όταν μιλάς έτσι.

- Ναι, αυτό είναι κάτι που πάντα θαύμαζα στον εαυτό μου.

- Δε νομίζω πως έχεις αλλάξει και τόσο τελικά.

- Πράγματι... Τι θα κάνεις τώρα;

- Θα πάω σπίτι να διαβάσω. Δίνω Φυσική αύριο. Πώς θα εξιχνιάσουμε τα μυστήρια του σύμπαντος, χωρίς γνώσεις φυσικής;

- Χαχαχα, δεν ξέρω αν η Φυσική θα βοηθήσει... αλλά κάν' το. Είναι μέρος της διαδρομής σου. Όλα έχουν το σκοπό και το νόημα που σκέφτηκες, που πίστεψες, που αποφάσισες.

- Θα σε δω αργότερα.

- Θα με δεις σίγουρα. Θα είμαι στον καθρέφτη σου σε 30 χρόνια.

AN UNUSUAL CONTACT

- I had forgotten how beautiful you are.

- Really? Well, you too look great for your age...

- "For my age..." You think that's consoling? Is it possible to reconcile with decay, the road to death?

- I thought it would be okay, if I managed to look much younger as I grew older.

- Yes, I remember... Anyway, let's not waste our scanty time with superficial things. Nevertheless, now that I can finally speak with you, I have no idea what to tell you. 

- I want to know how it's been for you, how you managed with your life.

- I made some choices that I would evaluate as wrong today. But then, it could also be wrong had I not made them.

- Will you tell me?

- No, better not. If I did, they'd probably not be choices anymore.

- You have nothing to say, then? Some secret that will help me progress faster? You must have learned something more in all these years.

- Do not seek ready-made secrets. Secrets are of use when you discover them yourself. Seek and you will find them. But do not neglect seeking. Do not let the river of time put you to sleep with its buzzing. Stay alert.

- Why are you crying?

- For a moment, I thought that I'm this sweet girl standing in front of me, full of dreams and hopes, full of curiosity and passion for even the most trivial aspects of life.

- But... it is you.

- Exactly... Whatever I tell you, you already know. And you will do what I did. It is my life you are going to live, even though you had the chance to speak with me today. 

- I don't care. Whatever your life is, I look forward to living it.

- I know. Besides, we still have time to change everything. We can still catch up with these great, crazy, impossible dreams. We can discover the secrets of this universe before we change form.

- I like it when you talk this way.

- Yeah, this is something I always admired in myself.

- I don't think you've changed that much.

- Right... What are you going to do now?

- Going home to study. I have my Physics exam tomorrow. How are we going to unravel the mysteries of the universe without knowing Physics?

- I don't know if Physics is going to help... but go ahead. It is part of your path. Everything has the purpose and meaning that you conceived, believed or decided.

- See you later.

- I bet you'll see me.... I'll be in your mirror in 30 years.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

"Κοιτάξτε, οι άνθρωποι είναι ένας λαός και μιλούν όλοι μία γλώσσα. Και ξεκίνησαν να κάνουν αυτό, και τώρα τίποτα δε θα τους εμποδίσει να πετύχουν οτιδήποτε βάλουν με το νου τους.
Ας κατέβουμε και ας μπερδέψουμε τις γλώσσες τους, ώστε να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον.
Έτσι, ο Θεός τους σκόρπισε σε όλη τη Γη. Κι εγκατέλειψαν το χτίσιμο της πόλης." (Γένεσις, κεφ. 11)

Σε τι αναφερόταν άραγε ο Πύργος της Βαβέλ; Κυριολεκτικά σε κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα ή μεταφορικά σε μια σκάλα που ανελισσόταν από τη Γη της ύλης στον Ουρανό του Πνεύματος;

Μερικές χιλιάδες χρόνια μετά, οι άνθρωποι ακόμη δεν κατάλαβαν. Δεν κατάλαβαν ότι ο "θεός" επενέβη επειδή ήταν ενωμένοι -και άρα ισχυροί- και όχι επειδή ήταν αλαζόνες (λέξη που έχει προστεθεί σε όλες τις μεταφράσεις που βρήκα, υποθέτω για να προσφέρει μια δικαιολογία γι' αυτή την αντι-ανθρωπιστική πράξη του θεού.) Δεν κατάλαβαν ποια είναι η δύναμή τους και πώς την παραχωρούν αδιαμαρτύρητα ή ακόμη και ηθελημένα στους υποτιθέμενους σωτήρες τους. Εν έτει 2013, ακόμη ευλαβικά σταυροκοπιούνται στις εκκλησίες και κάνουν όλα τα υπόλοιπα που υπαγορεύει η εκπαίδευσή τους, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα ή τον πόλεμο. 

"Κάθε σώμα διατηρεί την κατάσταση ηρεμίας ή ομαλής ευθύγραμμης κίνησης εκτός αν αναγκαστεί να τη μεταβάλλει από δυνάμεις που ασκούνται πάνω του". (1ος Νόμος του Νεύτωνα, γνωστός και ως Νόμος της Αδράνειας).

Τι αδράνεια κι αυτή, αλήθεια, να περνούν χιλιάδες χρόνια και να μην αλλάζεις κατεύθυνση! Οι νόμοι του Νεύτωνα μιλούν ξεκάθαρα για σώματα. Τουλάχιστον, δεν έχουμε μεταλλαχθεί ακόμη σε cyborg. Ακόμη! Η τεχνολογία είναι εξαιρετική, αλλά δε χρησιμοποιείται πάντα για το καλό της ανθρωπότητας. Το ευχάριστο νέο είναι ότι ποτέ δε θα υποσκελίσει τη δύναμη του πνεύματος. Ο μόνος τρόπος να καθυποτάξεις ένα πνευματικό ον είναι να το πείσεις ότι είναι ύλη. Τότε αντιδρά σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής. Και τότε μπορείς να το ελέγχεις.

Ο άνθρωπος που είναι περισσότερο πνεύμα και λιγότερο σώμα δεν αντιδρά στις δράσεις που εφαρμόζονται επάνω του (3ος Νόμος του Νεύτωνα, γνωστός και ως Νόμος της Δράσης - Αντίδρασης). Μπορεί και να μη θυμώνει όταν του συμπεριφέρονται άσχημα. Μπορεί να μην "πληρώνει με το ίδιο νόμισμα" τους άλλους, για να ισοφαρίσει. Μπορεί να μην αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις για να αποδείξει ότι έχει δίκιο ή ότι είναι πιο έξυπνος από τους άλλους. Μπορεί και να το κάνει, αλλά επειδή θα το έχει αποφασίσει και όχι λόγω ενός αυτόματου μηχανισμού. Ένας άνθρωπος που είναι περισσότερο πνεύμα και λιγότερο σώμα δεν αντιδρά προβλέψιμα. Δεν τοποθετείται σε στατιστικές. Ολοφάνερα, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι επικίνδυνος για το σύστημα. 

Κι έτσι, πολύ επιτήδεια, οι θρησκείες που στήθηκαν στη Γη προσπάθησαν, πάνω απ' όλα, να "διδάξουν" τον άνθρωπο ότι είναι ύλη. Τον έμαθαν να φιλάει εικόνες ή να σέρνεται σαν σκουλήκι και να προσκυνάει οστά. Τον έμαθαν ότι είναι το σώμα του.

Ο "θεός" της Παλαιάς Διαθήκης διέθετε ήδη πολύ πιο εξελιγμένη τεχνολογία από τον άνθρωπο. Ό,τι ώρα ήθελε εμφανιζόταν από τον ουρανό, ενώ δεν το είχε σε τίποτα να στείλει και κανέναν κατακλυσμό. Δε θα φοβόταν ένα κτίριο ούτε καν ένα διαστημόπλοιο. Αυτό που φοβόταν ήταν η πνευματική αφύπνιση του ανθρώπου.

Και είμαι βέβαιη ότι ο επονομαζόμενος Γιαχβέ ήθελε να υπάρχουν και άλλοι θεοί και άλλες θρησκείες, έστω και αν το μόνο που άλλαζε ήταν τα ονόματά τους ή κάποιες λεπτομέρειες στις ιστορίες. Πώς αλλιώς θα καλλιεργούσε τη μισαλλοδοξία στους αφελείς πρωτόγονους (και σε όσους έμειναν πνευματικά πρωτόγονοι ακόμη και στις μέρες μας);

Ένας βασικός στόχος της θρησκείας ήταν ο διχασμός. Διχασμός ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, ανάμεσα στο φιλόσοφο και τον αμαθή, ανάμεσα στα έθνη. Αλλά και ένας άλλος διχασμός, απόλυτα "δεδομένος" και γι' αυτό εξαιρετικά δυσδιάκριτος, που όμως κράτησε και κρατά τους ανθρώπους αιώνες πίσω και έρμαιο του κάθε εξουσιαστή: Ο διχασμός καλό-κακό. Οι "καλοί και οι κακοί". Τα "αμαρτήματα". Η απολυτοσύνη, η στενή οριοθέτηση που κρατά το νου αλυσοδεμένο και ευνοεί το διχασμό των ανθρώπων όσο τίποτα άλλο. Η νοοτροπία "ή εγώ ή εσύ" ή "αν εγώ έχω δίκιο, εσύ έχεις άδικο" ή "αν κερδίσεις εσύ, εγώ χάνω" ή, όπως το έθεσε ένα πολύ γνωστό μας πρόσωπο "όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου".

Διαίρει και βασίλευε. Μια παλιά, δοκιμασμένη συνταγή που είναι πάντα στη μόδα. Κλασική αξία.

Έτσι, όσο εμείς αναλωνόμαστε σε ανούσιες αντιπαραθέσεις για το ποιο κόμμα ή πολιτικό σύστημα είναι καλύτερο ή αν το DNA μας είναι ανώτερο από των άλλων λαών, όσο προσπαθούμε να αποδείξουμε στο γείτονα ή στο διαδικτυακό συνομιλητή μας ότι είμαστε πιο έξυπνοι, πιο προικισμένοι ή καλύτερες νοικοκυρές, η οργανωμένη δύναμη εναντίον μας κινείται ανενόχλητη. Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν μόνο τα αποτελέσματά της, π.χ. ότι μειώθηκαν τα εισοδήματά τους. Και τι προτείνουν συνήθως; Εξέγερση. Κλασικότατο παράδειγμα δράσης - αντίδρασης. Και αν είχαν βγει από τη στενή λογική τους, θα έβλεπαν ότι η αντίδραση την οποία προτείνουν είναι τόσο αδύναμη σε σχέση με την εφαρμοζόμενη δράση, που δε θα πετύχουν τίποτε περισσότερο απ' ό,τι θα πετύχαιναν οι κατσαρίδες αν διαδήλωναν ενάντια στη χρήση εντομοκτόνων. 

Η εξέγερση δεν είναι η απάντηση, άσε που είναι ανέφικτη χωρίς ενότητα. Η απλή αντίδραση σε μια ανεπιθύμητη δράση μπορεί να αναστείλει προσωρινά το αποτέλεσμα της δράσης, μα δε θα αγγίξει την αιτία, που θα επαναφέρει την ανεπιθύμητη δράση.

Η καλύτερη απάντηση είναι να ξαναχτίσουμε τον Πύργο της Βαβέλ. Να βγάλουμε πάλι φτερά και να αφήσουμε τους εξουσιαστές και τους "σωτήρες" στη ζοφερή τους μοίρα.

ΚΑΛΩΣΗΡΘΕΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ!

Καλωσήρθες στον πλανήτη Γη! Είμαστε σίγουροι ότι θα σου αρέσει πολύ εδώ! Από εδώ οι γονείς σου, οι άνθρωποι που δημιούργησαν το σώμα σου και θα σε φροντίζουν μέχρι να μεγαλώσεις. Σ' αγαπούν ανιδιοτελώς, ίσως τα μόνα άτομα που θα σε αγαπήσουν έτσι στη ζωή σου, εκτός από τα δικά σου παιδιά, οπότε είναι αληθινή ευλογία που θα είναι τα πρώτα σου αφεντικά! 

Θα σου λένε διαρκώς τι να κάνεις και τι να μην κάνεις, αλλά το πιθανότερο είναι πως δε θα απαιτούν πολλά πράγματα από σένα. Αν είσαι ήσυχο και φρόνιμο παιδί, καλός μαθητής, τρως όλο σου το φαγητό και κοιμάσαι όταν σου λένε, σίγουρα θα τα πάτε περίφημα!

Οι γονείς σου θα είναι και οι πρώτες αυθεντίες σου, εκείνοι που θα ξέρουν τα πάντα καλύτερα από εσένα και θα σου μάθουν πώς γίνονται τα πράγματα εδώ, όπως το έμαθαν κι εκείνοι από τους δικούς τους γονείς. Εμπιστέψου τους! Γεννήθηκες στην καλύτερη χώρα από τους καλύτερους γονείς και ανήκεις στη μόνη αληθινή θρησκεία!

Πρόκειται να ζήσεις σε μια κοινωνία ανθρώπων. Δε θα το προσέξεις ποτέ ίσως, επειδή θα είναι δεδομένο, αλλά τα περισσότερα από αυτά που θα κάνεις εδώ είναι ήδη αποφασισμένα για σένα. Πρώτα πρώτα, θα φοιτήσεις στο σχολείο. Εκεί θα είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι για πολλές ώρες κάθε μέρα σε ένα θρανίο, μια εξαιρετικά αποτελεσματική άσκηση που θα σου μάθει να ελέγχεσαι και να υπομένεις - ικανότητες που θα σου φανούν πολύ χρήσιμες στη μετέπειτα ζωή σου. 

Ο συνεχής εξαναγκασμός που θα υπομείνεις στην προσχολική και σχολική σου ζωή θα σε εξημερώσει πλήρως και θα σου μάθει να κινείσαι χωρίς να δυσανασχετείς μέσα στα επιτρεπόμενα όρια. Θα εκτελείς τις υποχρεώσεις σου σαν να είναι δική σου βούληση και θα νιώθεις πραγματικά ότι ζεις μια καλή ζωή! Δε θα σε πειράζει να εργάζεσαι τη μισή μέρα για να μπορείς να πληρώνεις τη στέγη και το φαγητό σου, και την άλλη μισή για να διατηρείς καθαρή τη στέγη και να ασχολείσαι με το φαγητό. Εξάλλου, θα έχεις και κάποιο ελεύθερο χρόνο για να κάνεις ό,τι σου αρέσει - στο βαθμό που σου το επιτρέπουν τα οικονομικά σου.

Η κοινωνία γνωρίζει καλά ότι χαλιναγωγώντας κατ' αρχάς το σώμα σου, θα χαλιναγωγήσει σιγά σιγά και τη σκέψη σου. Και θα αποφασίζεις από μόνος σου να κάθεσαι στο θρανίο, και αργότερα να είσαι "καθώς πρέπει". Θα αποφασίζεις μόνος σου να υπομένεις την καταπίεση του κράτους και να θεωρείς αναγκαίο κακό όλα τα παράλογα που θα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου, αν ποτέ φτάσεις στο σημείο να σκεφτείς ότι είναι παράλογα. Δε θα σε ενοχλεί, επειδή θα ξέρεις ότι έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ! Και πως δεν μπορείς εσύ να τα αλλάξεις.

Θα μπορείς φυσικά να έχεις πολλές "δικές σου" ιδέες. Αυτός είναι ο πλανήτης της ελεύθερης βούλησης και της ελευθερίας λόγου. Θα το δεις, όταν θα γράφεις ό,τι θέλεις στο διαδίκτυο και πολλοί μάλιστα θα σου κάνουν like. Αρκεί να μην ξεφεύγεις από τα επιτρεπτά όρια. Αν το κάνεις, θα σε περιγελούν και θα σε αποφεύγουν. Θα διαπιστώσεις και μόνος σου ότι ο μιμητισμός είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνεσαι αποδεκτός και να πετυχαίνεις στη ζωή. Κάνε ό,τι και οι άλλοι και θα είσαι μια χαρά.

Μην τρομάζεις με όλα αυτά τα παράξενα που σου λέμε τώρα, θα δεις ότι θα σου φανούν εντελώς φυσιολογικά όταν θα έρθει η ώρα να τα ζήσεις. Και ούτε που θα αναρωτηθείς ποτέ αν ήταν σωστά. Ούτως ή άλλως, τι θα μπορούσες να κάνεις; Έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ! Κλείσε τώρα τα ματάκια σου και κοιμήσου μωράκι μου... 

Σου ευχόμαστε μια ευχάριστη διαμονή!

ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Μια αυτοδημιούργητη φυλακή

Όταν εμφανίζεται μπροστά μας κάτι που δε συμφωνεί με τις πεποιθήσεις μας, πόσοι από εμάς έχουμε την τόλμη να το δούμε; 

Πόσοι από εμάς θα κάνουμε χώρο στο νου μας για να το φιλοξενήσουμε κι αυτό, έστω προσωρινά μέχρι να το αξιολογήσουμε; 

Φυσικά, όλοι εμείς! Μόνο "οι άλλοι" δεν το κάνουν, σωστά; (Συχνά μας διαφεύγει το ανόητα απλό γεγονός πως, για τους άλλους, εμείς είμαστε "οι άλλοι") 

Εδώ υπεισέρχεται και ο μηχανισμός της "λογικής εξήγησης". Πάντα μπορούμε να βρούμε μια "λογική εξήγηση" για να απορρίψουμε το "άβολο" δεδομένο ή να το ερμηνεύσουμε έτσι ώστε να μην αναιρεί τα δικά μας. Είμαστε αριστοτέχνες σ' αυτό! (Χρησιμοποιώ Α' πληθυντικό πρόσωπο, ως όφειλα σ' ένα κείμενο που μιλάει για "εμάς" ως "τους άλλους". Ομολογώ ότι πονάει...)

Ένα δεδομένο μπορεί να είναι άβολο για πολλούς λόγους, αλλά το συνηθέστερο είδος άβολου δεδομένου είναι εκείνο που, αν ίσχυε, θα ανέτρεπε μια βασική μας πεποίθηση, άρα θα είχαμε άδικο. Πολύ επώδυνο... 

Το φαινόμενο είναι πιο εμφανές στους οπαδούς κάποιου πολιτικού κόμματος ή θρησκείας. Αν έχεις τη φιλοδοξία να κάνεις ένα τέτοιο άτομο να φιλοξενήσει κάποιο άβολο δεδομένο, θα απογοητευτείς. Είναι μάταιο. Προσέξατε κάτι, όμως; Είπα "πιο εμφανές", όχι "πιο συχνό" ή "πιο συνηθισμένο". Είναι μόνο πιο εμφανές, επειδή σ' αυτά τα δύο θέματα υπάρχουν τρανταχτά στοιχεία και αποδείξεις. Η ίδια εμμονή παρατηρείται και στη στάση μας απέναντι στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα, απλά δε φαίνεται, κι εξάλλου δε μας απασχολεί τόσο στο πλαίσιο της καθημερινότητας.

Δεν είναι όμως σωστό να κρίνουμε κάποιον από τις πεποιθήσεις του. Σωστές (ίδιες με τις δικές μας) ή λάθος (διαφορετικές από τις δικές μας), δεν έχει τόση σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι αν μπορεί να τις εξετάσει υπό το φως νέων δεδομένων, αν μπορεί να φιλοξενήσει νέα δεδομένα, αν μπορεί να αναθεωρεί απόψεις. Ανόητος δεν είναι απαραίτητα εκείνος που παίρνει λάθος δρόμο, αλλά σίγουρα είναι εκείνος που δεν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση, ακόμη και όταν προφανώς οδεύει σε αδιέξοδο. Ο καθένας μας μπορεί να σφάλλει (όσο φρικτή και αν είναι αυτή η σκέψη όταν αφορά εμάς!) 

Η παντελής απουσία καθοδήγησης είναι ανέφικτη. Και θα ακούσουμε, και θα διαβάσουμε, και θα επιλέξουμε ή θα διαμορφώσουμε απόψεις με βάση τις πληροφορίες που διαθέτουμε. Το θέμα, όμως, είναι το εξής: Είτε ακολουθήσαμε κάποιο δάσκαλο είτε είπαμε πως κάθε διδασκαλία είναι παγίδα, καταφέραμε να μην κάνουμε την άποψή μας παγιωμένη πεποίθηση; ΟΠΟΙΑ και αν είναι αυτή. 

Δε θεωρώ τίποτα απόλυτο, και όσο και αν είμαι κατά των διδασκαλιών και των κατηχήσεων, θα παραδεχόμουν κάποιον ως φωτισμένο δάσκαλο ή πνευματικό οδηγό, αν κατάφερνε να μη γίνει η διδασκαλία του πεποιθήσεις και να μη θεωρηθεί αυθεντία από όσους τον δέχονται.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Αν βλέπεις μόνο το δέντρο, χάνεις το δάσος.
Μα αν βλέπεις μόνο το δάσος, χάνεις το δέντρο.
Αν σκέφτεσαι μόνο το μέλλον, χάνεις τη στιγμή
Μα αν μόνο ζεις τη στιγμή, χάνεις το μέλλον.

Όταν τα μάτια συνηθίζουν να βλέπουν κοντά, αδρανεί η μακρινή όραση, και αντίστροφα.
Το ίδιο και ο νους, κι αυτός συνηθίζει. Και αδρανεί σε σχέση μ' αυτά με τα οποία δεν ασχολείται.

Αυτό είναι ένα σύμπαν συνήθειας.

Η συνήθεια οδηγεί σε προσκόλληση, και κάθε προσκόλληση συνεπάγεται απώλειες - απώλειες σε όραση, σκέψη, κατανόηση, αισθήματα, ζωή.

"Σε βαθύ σκοτάδι πέφτουν εκείνοι που αφιερώνονται μόνο στο μη εκδηλωμένο (αόρατο πνευματικό κόσμο), και σε πιο βαθύ σκοτάδι ακόμη εκείνοι που αφιερώνονται στο εκδηλωμένο και μόνο (φυσικό κόσμο).

Από τη λατρεία του εκδηλωμένου πετυχαίνουμε ένα πράγμα, από τη λατρεία του ανεκδήλωτου πετυχαίνουμε κάτι άλλο" - Isha Upanishad

Αν μιλάς μόνο χωρίς να ακούς ή αν ακούς μόνο χωρίς να μιλάς, 
αν σκέφτεσαι μόνο, χωρίς να ενεργείς 
ή αν ενεργείς χωρίς να σκέφτεσαι, 
αν το μυαλό δε μάθεις να σωπαίνει πότε πότε 
τότε έχεις προσκολληθεί σε μία πλευρά. 

Το μακριά και το κοντά, 
το πριν και το μετά, 
το πάνω και το κάτω, 
το μέσα και το έξω 
έχουν τη σημασία τους 
και μένοντας στη μία πλευρά 
χάνουμε την άλλη. 

Ο Νόμος της Αδράνειας μάς λέει πως ένα σώμα διατηρεί την ίδια κινητική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αν δεν επιδράσει επάνω του μια εξωτερική δύναμη.

Η συνήθεια είναι όπως η αδράνεια. Η εξωτερική δύναμη που θα την αλλάξει είμαστε εμείς οι ίδιοι. 

Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε να κάνουμε στάσεις πότε πότε.
Στάση από τη δράση ή την αδράνεια, 
στάση από τη σκέψη ή τη μη σκέψη,
στάση από το υλικό ή το πνευματικό, 
το φυσικό ή το μεταφυσικό. 

Όσο και αν ο ενθουσιασμός μας για ένα καινούριο δέντρο δε μας αφήνει να ξεκολλήσουμε το βλέμμα μας από πάνω του, μια ματιά στο δάσος θα μας τροφοδοτήσει με νέα έμπνευση, ενώ η προσκόλληση θα εξαντλήσει τελικά την ενέργειά μας. 

Και όσο ατενίζουμε το δάσος, δεν πρέπει να ξεχνάμε να περιεργαζόμαστε τα δέντρα, τα λουλούδια, τις πεταλούδες. 

Η μια πλευρά ή η άλλη μόνο είναι σκοτάδι. 
Και οι δυο μαζί είναι Φως
ή, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, "Μέτρον άριστον".

ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ; 

(μια προσωπική ιστορία) 

Την αλήθεια δεν αρκεί να σου τη δείξει κάποιος άλλος για να τη δεις. Αυτό μάλλον όλοι μας, λίγο πολύ, το έχουμε διαπιστώσει. Καταντάει τετριμμένο. Προσωπικά, είχα την ατυχία ή την τύχη να το διαπιστώσω από πρώτο χέρι, να ζήσω με ανθρώπους που δεν έβλεπαν αυτό που έβλεπαν, με αποτέλεσμα να έχουν συμμαχήσει (εν αγνοία τους;) με τον εχθρό. Την ιστορία που ακολουθεί την κράτησα πολύ καιρό για τον εαυτό μου... είναι η ιστορία μου σε μια από τις ανώτερες οργανώσεις της Σαηεντολογίας. 

Η οργάνωση ήταν μια αρκετά κλειστή ομάδα, χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον έξω κόσμο. Ο ιδρυτής της, που είχε πεθάνει περίπου 15 χρόνια πιο πριν, είχε τοποθετήσει πολλές ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην εκτραπεί η οργάνωση από τους αρχικούς σκοπούς της. Αν κάτι ήταν αδιαπραγμάτευτο και αυτονόητο, ήταν ότι εφαρμόζουμε αυτά που έχει πει και γράψει ο ιδρυτής. Εξάλλου, γι' αυτό βρισκόμασταν εκεί. Αυτά γνωρίζαμε και αυτά συμφωνήσαμε να κάνουμε όταν υπογράψαμε το συμβόλαιό μας. Και το κυριότερο, ήταν  γνώση που είχε φέρει αποτελέσματα στη ζωή μας, γι' αυτό και πήραμε κάποια στιγμή την απόφαση να αφιερωθούμε στο σκοπό να βοηθήσουμε και άλλους να έχουν τα ίδια οφέλη. Πολύ σύντομα, όμως, διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άλλα έπρεπε να κάνουμε, και άλλα κάναμε. Αυτό ήταν εύκολο να το δω, αφενός γιατί ήμουν αρκετά ψηλά στην ιεραρχία και αφετέρου όλα όσα έπρεπε να κάνουμε ήταν καταγεγραμμένα με λεπτομέρεια σε πολλά βιβλία και έγγραφα. 

Σε σχέση με τις αρμοδιότητές μου, συγκεκριμένα, μου ζητήθηκε να κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από τα προβλεπόμενα. Αν επρόκειτο για βελτίωση του τρόπου λειτουργίας, θα ήταν απόλυτα θεμιτό. Αντιθέτως, όμως, είχαν προστεθεί τόσα περιττά βήματα στη δουλειά μου, που ήταν αδύνατον να ολοκληρωθεί. Η μόνη εξήγηση που μπορούσα να δώσω ήταν ότι προστέθηκαν εκ του πονηρού, γιατί δεν είχαν κανένα άλλο νόημα. Στέλνοντας μηνύματα και αναφορές στους ανωτέρους μου, δεν άργησα να καταλάβω ότι το πρόβλημα προερχόταν από την κορυφή. 

Όταν έγραψα στο ανώτατο κλιμάκιο, η απάντηση που έλαβα δε μου άφησε καμία αμφιβολία πως η οργάνωση είχε διαβρωθεί από άτομα που είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στα ανώτατα αξιώματα. Υπήρχε όμως και ένα άλλο πρόβλημα, ακόμη σοβαρότερο. Κανένας άλλος δεν έβλεπε τι συνέβαινε. Οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά και να με καταλάβουν ήταν δύο άλλοι Έλληνες (επρόκειτο για διεθνή οργάνωση με μέλη διαφόρων εθνικοτήτων). Οι τρεις μας, λοιπόν, με όλη την απαραίτητη μυστικότητα, αρχίσαμε να συλλέγουμε περισσότερα στοιχεία και να ερευνούμε τις πιθανότητες να αλλάξουμε την κατάσταση από μέσα. Αυτό όμως ήταν αδύνατον. Οι εντολές ξεκινούσαν από την κορυφή και κανείς από τους κατώτερους δεν είχε το θάρρος έστω να τις αμφισβητήσει, με βάση την καθιερωμένη διαδικασία. Έβλεπα με απορία όλα αυτά τα άτομα να πιστεύουν ότι έκαναν το σωστό επειδή ακολουθούσαν τις εντολές που τους έδωσαν, ενώ στην πραγματικότητα διέπρατταν μια συνεχιζόμενη προδοσία. Κανείς τους δεν είχε υπογράψει να είναι υπάκουος, δεν ήταν αυτό το νόημα. Ποιος ξέρει, ίσως έβλεπαν κάτι λάθος, όμως νόμιζαν πως αν τους έδιωχναν από εκεί θα έχαναν το εισιτήριο για τον παράδεισο. 

Το διάστημα 1998-2000 η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Νέα προγράμματα άρχισαν να εκδίδονται, που παραβίαζαν ακόμη περισσότερο τη φιλοσοφία και το πνεύμα της οργάνωσης. Οι συνθήκες διαβίωσης έγιναν πολύ δύσκολες, ίσως για να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι οι απαιτήσεις για πειθαρχία και συμμόρφωση ολοένα μεγάλωναν. Βλέποντας ότι οι προσπάθειές μας δεν οδηγούσαν πουθενά, οι δυο άλλοι Έλληνες κι εγώ αποφασίσαμε να φύγουμε. Ένα βράδυ, μετά τη δουλειά στην οργάνωση, απομακρυνθήκαμε διακριτικά, για να μη δώσουμε στόχο στο φρουρό του κτιρίου, και περάσαμε από τη Δανία, όπου βρισκόμασταν, στη γειτονική Σουηδία. 

Τότε νόμιζα πως είχα "αποδράσει", σύντομα όμως άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτά που είχα ζήσει εκεί ήταν μια μικρογραφία των τεκταινόμενων στον πλανήτη. Όμως, στο μικρόκοσμο της οργάνωσης ήταν πιο εύκολο να διακρίνω τα σημάδια, και μάλιστα από πρώτο χέρι. 

Γιατί οι υπόλοιποι δεν το έβλεπαν; 

Αυτό ήταν για μένα ένα μεγάλο και ενοχλητικό μυστήριο. Τόσο ενοχλητικό, που το είχα βγάλει από το νου μου για πολλά χρόνια. Μα διαπίστωσα εν καιρώ πως το πρόβλημα δεν το είχαν μόνο εκείνα τα άτομα. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν υπηρετούν τον εχθρό τους; Πόσοι δεν προσκυνούν τους επίδοξους υποδουλωτές τους; Δεν μπορείς να κάνεις μεγαλύτερο κακό σ' έναν άνθρωπο από το να εξαλείψεις την ικανότητά του να αμφισβητεί και να αμφιβάλλει. Αυτό που πέτυχαν οι θρησκείες, στο βαθμό που το πέτυχαν. Αυτό που προσπαθεί να πετύχει κάθε επίδοξος υποδουλωτής, μέσα από τη διαμόρφωση μιας ψευδούς "κοινής γνώμης". 

Όταν χαθεί η κριτική ικανότητα, χάνεται μαζί της η ικανότητα για σκέψη και παρατήρηση. Και αυτό που βλέπεις δεν είναι πια αυτό που βλέπεις. Ειδικά όταν υπάρχει και ο παράγοντας του προσωπικού συμφέροντος ή ο παράγοντας του φόβου, που επίσης θολώνουν την ορθή κρίση και χρησιμοποιούνται για την κατεύθυνση της σκέψης (π.χ. "σωτηρία" στην περίπτωση των θρησκειών, και πάλι "σωτηρία" στην περίπτωση του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού σκηνικού). 

Σήμερα, πιο νηφάλια και λιγότερο ενοχλημένη, μπορώ να καταλάβω σ' ένα βαθμό γιατί δεν το έβλεπαν. 

1. Η αλλοίωση συνέβαινε αργά, έτσι ώστε τα άτομα να τη συνηθίζουν. Δε συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Κατά κάποιον τρόπο, η ιδέα της απόκλισης από τον αρχικά συμφωνημένο τρόπο δράσης είχε περάσει στη συνείδησή τους, σε σημείο που να μην τους ξενίζει πια, ακόμη και όταν έγινε κατάφωρη. 

2. Έπειτα, το κακό χρειάζεται δύναμη για να το αντικρίσεις. Είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτείς τα προσωπεία του για αληθινά. Ο λύκος που μεταμφιέστηκε σε πρόβατο φέρει ακόμη ενδείξεις ότι είναι λύκος. Τα πρόβατα τις βλέπουν, όμως τις αγνοούν ή επινοούν εξηγήσεις για να δικαιολογήσουν τα κοφτερά δόντια ή τα γαμψά νύχια του. Τους συμφέρει να είναι πρόβατο, είναι πολύ πιο βολικό, πιο αντιμετωπίσιμο... 

3. Τέλος, δεν μπορείς να γράψεις πάνω σε κάτι ήδη γραμμένο. Για να αλλάξεις δεδομένα, θα πρέπει να σβήσεις τα προηγούμενα, και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα δεδομένα τους, ταυτίζονται με τις απόψεις τους, φοβούνται πως αν αποδειχτεί πως είχαν άδικο θα χάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κι έτσι εμμένουν παράλογα στις απόψεις τους, επιμένουν, εντελώς παράλογα, ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν.

Φυσικά, δεν ήμουν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που κατάλαβε τι συνέβαινε. Πολλοί πριν από μένα και πολλοί ακόμη στα χρόνια που ακολούθησαν είδαν αυτό που έβλεπα κι εγώ. Εκατοντάδες άτομα αποστασιοποιήθηκαν και αποχώρησαν, και αρκετά απ' αυτά έχουν επιδοθεί σ' έναν αγώνα να δείξουν την αλήθεια στους υπόλοιπους. Οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις εκ στόματος ανώτατων στελεχών που κάποτε υπηρετούσαν αυτή τη διαβρωμένη ηγεσία, ωστόσο, δε φαίνεται και πάλι να επαρκούν για να ανοίξουν τα μάτια εκείνων που εθελοτυφλούν. Γιατί, τελικά, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να βλέπεις αυτό που βλέπεις. 

Μπορεί κάποιος να ξεκλειδώσει το κελί μιας φυλακής και να ελευθερώσει το σώμα ενός φυλακισμένου, όμως το ελεύθερο πνεύμα δε χαρίζεται. Κανείς δεν κρατάει το κλειδί που ξεκλειδώνει το κλουβί της ψυχής, αφού κανείς δεν μπορεί να χαρίσει υπευθυνότητα, ηθική, επίγνωση. Βέβαια, αν τα μάτια κάποιων είναι κλειστά, ποτέ δεν τους τα έχει κλείσει κάποιος άλλος. Ίσως τους έπεισε αριστοτεχνικά να το κάνουν, μόνοι τους όμως πήραν την απόφαση να τα κλείσουν. Και μόνο οι ίδιοι, με τη δική τους βούληση, θα μπορούσαν να τα ανοίξουν και πάλι.